Viverricula indica належыць да сямейства віверавых, атрада драпежных. Адзін з самых маленькіх прадстаўнікоў роду. Даўжыня яго цела не больш 55 см, вага — 2 кг. Яго адрознівае даволі вузкая галава з шырокімі вушамі. Мех яе жорсткі шэра-бурага колеру, на якім шмат цёмна-бурых плям. Хвост са шматлікімі кольцамі.
Жыве ад падножжа Гімалаяў па ўсёй Індыі, акрамя абласцей, прылеглых да Інда, і заходняй частцы Раджастхана: на Цэйлоне, у Асаме, Паўднёвым Кітаі, на Малакскім паўвостраве, Суматры, Яве і, верагодна, на іншых паўднёваазіяцкіх астравах. Водзіцца ён і на Сакотры, куды, верагодна, завезены, на Каморскіх астравах і на Мадагаскары. Жыве яна ў норах або паміж скаламі, у лясах, часам каля чалавечых жылля, а часам нават у іх. Мясцовыя жыхары кажуць, што яна лёгка лазіць па дрэвах і блукае нярэдка і днём.
Прыносіць тры-пяць дзіцянятаў.
На радзіме карыстаецца вялікай пашанай дзякуючы цыбету, ужыванне якога вельмі папулярна сярод мясцовых жыхароў. Гэтым рэчывам малайцы апырскваюць сваё жылле, але гэты пах невыносны для еўрапейцаў.
Сілкуючыся кававымі зернямі, «удзельнічае» ў падрыхтоўцы самага дарагога гатунка кавы ў свеце «Kopi Luwak» або «Кава цыветы». Жывёлы наядаюцца спелымі зернямі, але яны не пераварваюцца і выходзяць з экскрэментамі. Гэты працэс адбываецца на астравах Суматра, Ява і Сулавесі інданезійскага архіпелага, Філіпінах (дзе канчатковы прадукт называецца Kape Alamid), у В’етнаме і ў кававых правінцыях Паўднёвай Індыі. Фермеры збіраюць гэтыя зерні і прадаюць перакупнікам. Лічыцца, што энзімы (ферменты) у страўніку цыветы паляпшаюць смак кавы, расшчапляючы бялкі, якія надаюць кавы яго горкі смак. Вычышчанае зерне злёгку абсмажваюць, каб не знішчыць складаны водар, які атрымліваюць у выніку гэтага працэсу. У 2004 годзе ў выніку віруса SARS былі знішчаны тысячы цывет, але з-за гэтага попыт на каву не змяніўся.
Трымаюць жывёл клетках, кормяць рысам, бананамі і птушкамі. Праз пэўныя прамежкі збіраюць у яе цыбет. Малайцы кажуць, што пасля багатага кармлення жывёлы бананамі цыбет становіцца найбольш духмяным.