wd wp Пошук: ⬜

Ikarus 260

Ikarus 260 (бел.: Ікарус 260) — аўтобус вытворчасці венгерскай кампаніі Ikarus.

Выпускаўся ў 1971—2004 гадах для гарадскіх і прыгарадных маршрутаў. Агульная колькасць вырабленых машын склала 72 547 асобнікаў[1].

Мадыфікацыі

Аўтобусы Ікарус 260 выпускаліся ў розных мадыфікацыях і выкананнях, якія адрозніваліся колькасцю пасадачных месцаў, колькасцю і тыпам дзвярэй, вокнаў.

Мадэль (гады выпуску)	Краіна паставак	Апісанне	Выява
Ikarus 260.00
Ikarus 260.01[2]	СССР	Рухавік: Raba-MAN D2156HM6U; Дзверы: 4-4-4;
Ikarus 260.02[2]	ГДР	Адсутнічаюць форткі ў вокнах, кабіна кіроўцы не аддзеленая ад астатняга салона.
Ikarus 260.03[2]	ВНР Чэхаславакія
Ikarus 260.04[2][3]	ПНР	Рухавік: Raba-MAN D2156HM6U, 193 к.с.; Каробка перадач: Csepel ASH-75, механічная, 5-ступеньчатая;
Ikarus 260.18	СССР	Пасталяўліся ў СССР у 1980–1984 гады. Камплектаваліся савецкімі аўтаматычнымі планетарнымі каробкамі перадач «Львов-3»[4].
Ikarus 260.27	СССР	Прыгарадны варыянт без сярэдніх дзвярэй, дзверы двухстворчатыя, паваротныя. 40 месцаў для пасажыраў[2]. Пастаўляўся ў СССР у 1981–1988 гг. З 1988 года яго замяніла мадэрнізаваная мадэль Ikarus 260.51[5].
Ikarus 260.30M[6]	Венгрыя	Рухавік: Raba D10, 160 кВт (Еўра-2); Каробка перадач: Voith D851.2, аўтаматычная, 3-ступеньчатая; Дзверы: 2-2-2;
Ikarus 260.32		Прыгарадны варыянт без сярэдніх дзвярэй.
Ikarus 260.37	СССР	Мадыфікацыя, якая з’явілася на замену Ikarus 260.01 у 1984 годзе. Форткі сталі займаць палову кожнага акна, салон атрымаў новыя сядзенні, светла-шэрую абшыўку і чорныя поручні[2]. Пастаўляліся да 1989 года[4].
Ikarus 260.43[2]		Прыгарадны варыянт без задніх дзвярэй.
Ikarus 260.45[6]	Венгрыя	Рухавік: Raba D10, 150 кВт (Еўра-0) або 155 кВт (Еўра-1); Каробка перадач: ZF 4HP 500, аўтаматычная, 4-ступеньчатая; Дзверы: 2-2-2;
Ikarus 260.46[6]	Венгрыя	Рухавік: Raba D10, 150 кВт (Еўра-0) або 155 кВт (Еўра-1); Каробка перадач: Voith D851.2, аўтаматычная, 3-ступеньчатая; Дзверы: 2-2-2;
Ikarus 260.48A (1992)	Тайвань	Мадыфікацыя для пастаўкі ў Тайвань. Выраблена 560 асобнікаў.
Ikarus 260.50[2]	СССР / СНД	Мадэрнізаваны Ikarus 260.37. Рухавік: Raba-MAN D2156HM6U; Каробка перадач: ZF S6-90U-003.1, механічная, 6-ступеньчатая; Месцаў для сядзення: 22; Стаячых месцаў: 80;
Ikarus 260.51	СССР / СНД	Прыгарадны варыянт без сярэдніх дзвярэй. Рухавік: Raba-MAN D2156HM6U; Каробка перадач: ZF S6-90U-001.1, механічная, 6-ступеньчатая; Месцаў для сядзення: 38; Стаячых месцаў: 28;
Ikarus 260.52	СССР	Гарадскі аўтобус для горных раёнаў. Абсталёўваўся рухавіком RABA-MAN D2156HM6UT з турбанаддзіманнем магутнасцю 220 к.с. Рухавік: RABA-MAN D2156HM6UT; Каробка перадач: ZF S6-90U-734.5, механічная, 6-ступеньчатая; Месцаў для сядзення: 22; Стаячых месцаў: 80;
Ikarus 260.54A[2]	Венгрыя	Сярэднія дзверы ссунутыя наперад на адну аконную секцыю. Выраблены ў адным асобніку. Рухавік: DAF LT160M; Каробка перадач: Voith D851, аўтаматычная, 3-ступеньчатая;
Ikarus 260.71 (1992)	Іран	Мадыфікацыя для пастаўкі ў Іран. Выраблена 4 асобнікі. Рухавік: MAN D2866; Каробка перадач: Csepel-ZF S6-90U-050, механічная, 6-ступеньчатая;;
Ikarus 260.73A[3]	Польшча	Адрозніваўся рухавіком, які адпавядаў стандарту Еўра-2, і іншым размяшчэннем месцаў у салоне. Рухавік: Raba D10UTS-155;
Ikarus 260.73B	Польшча	Рухавік: Raba D2156HM6UT; Каробка перадач: Csepel-ZF S6-90-734.5, механічная, 6-ступеньчатая;
Ikarus 260.92	ГДР	Аўтобус для перавозкі інвалідаў. На задняй пляцоўцы меў усталяваны пад'ёмнік для калыскі[7].

Ikarus 261

Ikarus 261 — версія мадэлі 260 для краін з левабаковым рухам і канструктыўна з’яўлялася яе «люстраной копіяй», але з-за асаблівасцяў размяшчэння рухавіка ў канструкцыі было немагчыма ўсталяваць сярэднія дзверы, таму мадэль выпускалася толькі ў двухдзверным варыянце 2-0-2.

Ikarus 260T

Ikarus 260T — тралейбус пабудаваны на аснове аўтобуса Ikarus 260. Выраблены два асобнікі.

Першы (Ikarus 260T1) з’явіўся ў 1974 годзе. Тралейбус быў аснашчаны рухавіком і электрычным абсталяваннем савецкага тралейбуса ЗіУ-5[8]. Электрарухавік ДК-207 выдаваў магутнасць 110—120 кВт. Унутраная плошча салона для стаяння — 10,63 кв. м. Агульная колькасць месцаў складала 97, у тым ліку 22 для сядзення. Хуткасць руху не перавышала абмежавання па горадзе — 60 км/г.

Другі (Ikarus 260T2) пабудаваны ў 1986 годзе. Адрозніваўся электраабсталяваннем венгерскай фірмы Ganz. Магутнасць электраматора Ganz TK 110K складала 120—196 кВт.

Чхаліма-951

На базе аўтобуса Ikarus 260 пабудаваны паўночнакарэйскі тралейбус «Чхаліма-951», калі падчас эканамічнага крызісу 1990-х у КНДР з-за катастрафічнага недахопу паліва эксплуатуемыя ў Пхеньяне аўтобусы Ikarus 260 было вырашана перарабіць у тралейбусы[9].

Girón XIII

У лістападзе 1978 года паміж кубінскім Transimport і венгерскім Mogürt было заключана пагадненне аб супрацоўніцтве, якое сярод іншага прадугледжвала пастаўку камплектуючых для зборкі аўтобусаў Ikarus 260. Аўтобусы атрымалі пазначэнне Girón XIII[10]. Частка дэталяў — сядзенні, поручні і іншыя элементы ўнутранага аздаблення — пастаўлялі кубінскія прадпрыемствы, на месцы збіралі і гідрамеханічныя каробкі перадач, імпартуемыя з Чэхаславакіі.

Ikarus C60

У 1998 годзе пачаўся выпуск мадэрнізаваных версій аўтобусаў «200-га сямейства». Змяніўся ў асноўным дызайн кузава: з новымі панэлямі пярэдняй і задняй частак кузава, дзверы. Мадэлі «256», «263» і «280» пасля абнаўлення атрымалі пазначэнні «С56», «С63» і «С80» адпаведна.

Мадэрнізаваны «260» — Ikarus C60 — быў пабудаваны ў адным асобніку[11].

Канструкцыя

Кузаў

Аўтобус мае апорны суцэльнаметалічны кузаў вагоннага тыпу. Дзверы — дзве або тры, двух- або чатырохстворчатыя. Насупраць задніх дзвярэй — назапашвальная пляцоўка.

Падлога роўная па ўсей даўжыні аўтобуса. У падлозе салона меліся спецыяльныя люкі, якія адкрывалі доступ да рамантавання механізмаў.

Планіроўка сядзенняў — трохрадная. Пасажырскія крэслы былі раздзельнымі. Невялікая колькасць сядзячых месцаў (22, з іх 9 адзінарных злева і 13 справа) дазволіла павялічыць пасажыраўмяшчальнасць — у салоне маглі змясціцца больш за сто пасажыраў (ад 100 да 107 у залежнасці ад мадыфікацыі). Плошча падлогі для стаячых пасажыраў — 10,62 м².

• 
• 
• 

Рухавік

На аўтобусе ўсталяваны шасціцыліндравы дызельны рухавік Rabа-MAN D2156HM6U з гарызантальным радным размяшчэннем цыліндраў, размешчаны ў межах колавай базы пад падлогай. Вынікам такога размяшчэння сілавога агрэгата была вялікая вышыня падлогі.

Рухавік	Raba-MAN D2156 HM6U	Raba-MAN D2156 HM6UТ
Тып	дызельны, радны	дызельны, радны, з турбанаддзіманнем
Колькасць цыліндраў	6
Аб’ём	10,35 л
Дыяметр цыліндра	120 мм
Ход поршня	150 мм
Магутнасць	192 к.с. (142 кВт) пры 2100 аб/хв	220 к.с. (163 кВт) пры 2200 аб/хв
Макс. крутоўны момант	697 Н·м пры 1300 аб/хв	815 Н·м пры 1300 аб/хв
Ступень сціску	17

У 1993 годзе быў заменены на больш дасканалы рухавік мадэлі D10, адпаведны нормам Еўра-1 і Еўра-2.

Трансмісія і хадавая частка

Першапачаткова аўтобусы абсталёўваліся механічнай каробкай перадач ASH-75. Гідрамеханічная аўтаматычная трансмісія Praga 2M70 была даступная па жаданні заказчыка таксама з самага пачатку і заставалася ў вытворчасці да 1990 года. З 1975 года па жаданні заказчыка, на машыны магла ўсталёўвацца каробка перадач WG Renk Doromat. Аўтобусы, якія пастаўляліся ў СССР, таксама маглі абсталёўвацца трансмісіяй ГМП-3-80A. З 1985 года ўсталёўваліся аўтаматычныя каробкі перадач ZF-Ecomat і Voith Diwa.

Вядучы мост — задні. Падвеска колаў залежная, пярэдняя — на двух пнеўмабалонах з двума падоўжнымі рэактыўнымі штангамі і двума амартызатарамі, задняя — на чатырох пнеўмабалонах з двума падоўжнымі, двума А-падобнымі рэактыўнымі штангамі і чатырма амартызатарамі. Тармазы — барабанныя, рабочая тармазная сістэма — двухконтурная з пнеўматычным прывадам.

Роднасныя мадэлі

Галоўнай навіной 200-й серыі стала модульная канструкцыя. Аўтобусы, пабудаваныя па гэтым прынцыпе, дазвалялі камбінаваць колькасць дзвярэй, змяняць даўжыню, вар’іраваць рухавікі і каробкі перадач. Гэта дазволіла стварыць шырокі шэраг мадэляў і іх мадыфікацый.

Ikarus 263

Асноўны артыкул: Ikarus 263

Ikarus 263 уяўляе сабой падоўжаны на 1 метр Ikarus 260. Вонкава ён адрозніваўся двума невялікімі дадатковымі акенцамі за пярэднімі і заднімі дзвярыма.

Павелічэнне даўжыні аўтобуса дазволіла змяніць кампаноўку салона. Была павялічана задняя назапашвальная пляцоўка, а таксама з’явілася назапашвальная пляцоўка насупраць сярэдніх дзвярэй. У выніку, хаця колькасць сядзенняў у параўнанні з Ikarus 260 зменшылася з 22 да 20, сумарная ўмяшчальнасць аўтобуса павялічылася з 107 да 127 пасажыраў.

На аўтобусе выкарыстоўваўся дызель D2156HM6UT з турбанаддзіманнем магутнасцю 220 к.с.

Ikarus 266

Ikarus 266 адрозніваўся ад мадэлі 260 заднематорнай кампаноўкай і наяўнасцю двух дзвярэй. Выпускаўся ў двух варыянтах: прыгарадны і гарадскі (колькасць месцаў 45 і 30 адпаведна).

Ikarus 280

Асноўны артыкул: Ikarus 280 Ikarus 280 — гарадскі сучленены аўтобус.

Акрамя 16,5-метровай версіі існаваў падоўжаны да 18 метраў варыянт Ikarus 283.

• Ikarus 280
• Ikarus 280, выгляд ззаду
• Ikarus 283

Пры працяглай эксплуатацыі ў прычэпа нярэдка згнівала ферма, аднаўленне якой было працаёмкім і затратным, таму пры рамонце аўтобусы нярэдка перабудоўвалі ў машыны ідэнтычныя Ikarus 260. У зыходнага «280-га» здымалі зношаны прычэп, задні звес секцыі мянялі на кармавую частку прычэпа альбо выраблялі новую, дадаваліся задняя пляцоўка і трэція дзверы. Аўтобусы, зробленыя такім чынам, маглі практычна цалкам паўтараць арыгінальны Ikarus 260.

У некаторых выпадках Ikarus 280 скарачалі, але заднюю пляцоўку не мантавалі — замест гэтага ўсталёўвалася простая задняя маска са спецыяльнымі дзвярыма. Такія аўтобусы выкарыстоўваліся ў якасці машын тэхдапамогі. У салоне прыбіралі пасажырскія крэслы і ўнутры размяшчалася неабходнае абсталяванне і інструмент. Таксама машыны абсталёўвалі счэпнымі прыладамі і буксірам.

Jelcz M11, Jelcz L11

Асноўны артыкул: Jelcz M11

Jelcz M11(польск.) бел. (і прыгарадны варыянт L11) быў распрацаваны ў межах дамовы паміж Венгрыяй і Польшчай і спалучаў шасі Ікаруса 260 (пазначэнне шасі — Csepel 260.88) і кузаў Jelcz PR110(польск.) бел.. Першы прататып быў пабудаваны ў 1983 годзе, вытворчасць пачалася ў 1985 і працягавлася да 1990 года. У агульнай колькасці выраблена каля 2600 адзінак[12].

У Беларусі

Першыя «Ікарусы 260» з’явіліся ў Мінску ў 1973 годзе[13]. Крыху пазней яны з’явіліся і ў іншых населеных пунктах рэспублікі.

Апошні новы «Ікарус» з Венгрыі быў пастаўлены ў Мінск у 1991 годзе. У дзевяностыя гады ў аўтобусныя паркі краіны сталі прыходзіць купленыя ў Польшчы, Германіі і Чэхіі былыя ў эксплуатацыі аўтобусы, якія прайшлі капітальны рамонт. Неўзабаве гэтыя пастаўкі спыніліся ў сувязі з засваеннем Мінскім Аўтамабільным Заводам вытворчасці аўтобусаў МАЗ-103 і МАЗ-104.

Апошнія «Ікарусы» перасталі працаваць у Мінску восенню 2007 года, а ў рэгіянальных аўтапарках заставаліся на гарадскіх і прыгарадных маршрутах яшчэ некалькі гадоў.

Зноскі

1. ↑ Az Ikarus évszázados története: Gerlei Tamás, Kukla László, dr. Lovász György: Az Ikarus évszázados története. Budapest: Maróti Könyvkereskedés és Könyvkiadó Kft. 2008. ISBN 9789639005853 (венг.)
2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Городской автобус Икарус 260(руск.) . classicbus.ru. Архівавана з першакрыніцы 14 снежня 2017. Праверана 24 мая 2021.
3. 1 2 Ikarus 260 oraz 280 — węgierskie legendy w czasach PRL(польск.) . bezpiecznapodroz.org (5 студзеня 2017). Праверана 24 мая 2021.
4. 1 2 Наши автобусы, с. 6
5. ↑ Наши автобусы, с. 5
6. 1 2 3 Budapesti buszok: a 200-asok legendája(венг.) . iho.hu (29 студзеня 2017). Праверана 25 мая 2021.
7. ↑ Nyitott kapuk az Ikarusban – 2. rész(венг.)  (недаступная спасылка). iho.hu (17 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 3 студзеня 2017. Праверана 25 мая 2021.
8. ↑
   Harák Martin. Autobusy a trolejbusy východního bloku. — Grada Publishing, 2013. — С. 132. — 232 с. — ISBN 9788024747385.(чэшск.)
9. ↑ Самая таинственная троллейбусная тема // Грузовик Пресс : часопіс. — 2015. — № 07. (руск.)
10. ↑ Герои древнегреческих мифов под одинокой звездой // Грузовик Пресс : часопіс. — 2016. — № 12. (руск.)
11. ↑
    Tizenöt éves az Ikarus Classic típuscsalád(венг.) . iho.hu (7 жніўня 2013). Праверана 25 мая 2021.
12. ↑ Stiasny, Marcin (2008). Atlas autobusów. Poznań: Poznański Klub Modelarzy Kolejowych. pp. 107. ISBN 978-83-920757-4-5.
13. ↑ Минские городские автобусы: история и современность(руск.)  (недаступная спасылка). minsk-old-new.com (24 сакавіка 2013). Архівавана з першакрыніцы 2 кастрычніка 2021. Праверана 2 кастрычніка 2021.

Літаратура

• Автобус 250.59;93;95, 256.74;75, 260.50;51;52, 280.63;64. Инструкция по эксплуатации и обслуживанию.. — IKARUS KAROSSZÉRIA-ÉS JÁRMŰGYÁR, 1990. — 255 с.(руск.)
• Карбанович И. И. Краткий справочник по импортным автомобилям. 2-е изд., перераб. и доп.. — М.: Транспорт, 1980. — С. 52-60. — 192 с.(руск.)
• Ikarus 260. Ненастоящий // ГрузовикПресс : часопіс. — 2009. — № 12. (руск.)
• “Икарус 260. Оранжевое настроение”. Наши автобусы (МОДИМИО) (№4). 2020.  (руск.)

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Ikarus 260
• Лучшие из лучших(руск.) . classicbus.ru. Архівавана з першакрыніцы 15 снежня 2016. Праверана 24 мая 2021.
• Ікарус-260 — аўтобусы горада Баранавічы(нявызн.). bartrans.net (1 красавіка 2011). Архівавана з першакрыніцы 4 студзеня 2019. Праверана 24 мая 2021.
• Автобус городского типа большого класса Икарус-260(руск.) . beltransport.esmasoft.com. Праверана 24 мая 2021.

Тэмы гэтай старонкі (6):
Катэгорыя·Вікіпедыя·Запыты на пераклад з польскай
Катэгорыя·Старонкі з няправільным сінтаксісам спасылак на крыніцы
Катэгорыя·Вікіпедыя·Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
Катэгорыя·Вікіпедыя·Старонкі з модулем Hatnote з чырвонай спасылкай
Катэгорыя·Аўтобусы Ikarus
Катэгорыя·Аўтобусы паводле алфавіта