Японская група (грэч.: Ὀμάς Ἰαπώνων) — неафіцыйная назва палітычнай групоўкі ў Парламенце Грэцыі ў 1906—1908 гадах.
Група была створана ў чэрвені 1906 года пасля парламенцкіх выбараў у тым жа годзе. Неафіцыйную назву ёй даў журналіст Уласіс Гаўрылідыс у артыкуле, апублікаваным у газеце «Акропаліс» 10 (23) лютага 1907 года, дзе ён параўнаў іх імпэт з напорлівасцю японскіх жаўнераў падчас нядаўняй тады руска-японскай вайны.
Удзельнікамі групы былі:
Пажылы Георгіяс Феатокіс быў ганаровым кіраўніком групы, але ейным сапраўдным рухавіком стаў Дымітрыяс Гунарыс — малады праўнік, які атрымаў адукацыю ў Францыі і Германіі і быў пад уплывам свайго досведу сацыяльнае заканадаўства Бісмарка[1]. Пратапападакіс быў інжынерам. Цягам усёй сваёй палітычнай кар’еры ён заставаўся набліжэйшым паплечнікам Гунарыса. Возікіс быў адметны тым, што быў абраны ў парламент ва ўзросце ўсяго 27 гадоў[2].
У склад групы ўваходзілі сябры розных партый і палітычных кірункаў. Гэта перашкодзіла іх аб’яднанню ў асобную палітычную партыю. Зрэшты, самі сябры Японскай групы ніколі не зрабілі сур’ёзнага высілку аб’яднацца ў сапраўднай масавую партыю, галоўнай прычынай чаго было нежаданне Гунарыса браць на сябн ролю лідара. [3]
Асноўнай заклапочанасцю «японцаў» быў палітычны крызіс у Грэцыі, да якога прывялі дзяржаўнае банкруцтва 1893 года, параза ў грэка-турэцкай вайне 1897 года і ўвядзенне міжнароднага фінансавага кантролю пасля. «Японцы» крытыкавалі палітычны клас і бясплённае чаргаванне партый. Яны прапанавалі радыкальныя праграмы мадэрнізацыі і прытрымліваліся эгалітарнай і антыкарупцыйнай рыторыкі, накіраванай на адстойванне маральных каштоўнасцей.
Група спыніла сваё існаванне, калі ў чэрвені 1908 года прэм’ер-міністр Георгіяс Феатокіс прапанаваў пасады міністраў урада Гунарысу, Пратапападакісу і Рэпулісу, якія першыя два прынялі. Гунарыс стаў міністрам фінансаў, але ў выніку жорсткай крытыкі яго былымі паплечнікамі падчас абмеркавання бюджэту ён падаў у адстаўку.
Нягледзячы на фармальную няўдачу, Японская група стала прадвеснікам палітычных рэформ пасля Афінскага паўстання 1909 года і прыходу да ўлады Элефтэрыяса Венізеласа.