Юрый Мікалаевіч Клінскіх (Хой) (27 ліпеня 1964, Варонеж — 4 ліпеня 2000, Варонеж) — савецкі і расійскі музыкант, аўтар, кампазітар, заснавальнік і нязменны лідар гурта «Сектар Газу».
Юрый Клінскіх нарадзіўся ў Варонежы ў сям’і інжынера Варонежскага авіяцыйнага завода Мікалая Мітрафанавіча Клінскіх і яго жонкі Марыі Кузьмінічны Клінскіх.
У школе Юрый нічым асаблівым не вылучаўся. Вучыўся здавальняюча, аднак у яго быў неадольны запал да музыкі. Запал да вершаскладання яму прывіў бацька, які пісаў вершы і спрабаваў публікавацца. Юра рана даведаўся аб існаванні заходняй рок-культуры, так як у сям’і Клінскіх часта гучаў рок-н-рол. Неўзабаве пасля гэтага ён вырашыў самастойна асвоіць гітару. Бацькоўскія ўрокі не прайшлі дарма, таму Юра пачаў пісаць вершы, з якіх потым складваліся яго першыя песні.
Па заканчэнні Варонежскай сярэдняй школы №30[1] (выпуск 1981 года) працаваў на заводзе і паралельна вучыўся ў ДТСААФ на кіроўцу ЗІЛ-130. Да арміі пазнаеміўся з будучай жонкай Галінай. Служыў на Далекім Усходзе (г. Благавешчанск) у танкавых войсках механікам-кіроўцам. Звольніўся ў запас у 1984 годзе. Пасля службы ў арміі Юрый працаваў каля трох гадоў інспектарам ДАІ, а апошнія месяцы кантракту дослуживал у пазаведамаснай ахове, затым працаваў фрэзероўшчыкам, аператарам станка з ЧПУ на варонежскім «Видеофоне» і грузчыкам. У вольны час ён граў на акустычнай гітары і пісаў песні. Захапляўся праглядам фільмаў жахаў, а таксама чытаннем містычнай літаратуры, што стала адным з крыніц натхнення ў далейшым. Сваю творчасць ўспрымаў як хобі, нават не марачы аб вялікай сцэне. Запісаў на магнітафон акустычны альбом у 1981 годзе і часткова перезаписал яго ў 1985 годзе. Пасля адкрыцця ў 1987 годзе варонежскага рок-клуба стаў яго заўседнікам. 5 снежня ў клубе адбыўся канцэрт, на якім Юрый выканаў некалькі песняў уласнага сачынення.
На працягу паўгода ён выступаў сольна пад назвай «Сектар Газу», атрыманым дзякуючы мянушцы часткі Левабярэжнай раена Варонежа, вядомага напружанай экалагічнай сітуацыяй і крымінагеннай абстаноўкай. Першы электрычны склад калектыву сфарміраваўся толькі ў чэрвені 1988 года і ў далейшым часта мяняўся.
Усеагульную вядомасць група Юрыя Клінскіх атрымала толькі ў 1990 годзе пасля выхаду альбомаў «Злавесныя мерцвякі» і «Ядрена вош». Поспех простага варонежскага хлопца стаў магчымы дзякуючы хвацкі гарбачоўскай перабудове, галоднай да забароненых тэм. Для яго не існавала цэнзуры, ён спяваў пра ўсе і аб усім. З-за багацця ненарматыўнай лексікі ў тэкстах песень «Сектар Газу» на працягу доўгага часу заставаўся ў андэграўндзе. Юрый Клінскіх ў тыя гады працаваў спачатку на заводзе бытавой электронікі, затым грузчыкам; музыка заробку не прыносіла. Да 1991 года за межамі Варонежа канцэртаў гурт не давала (за выключэннем адзінага выступу ў Чарапаўцы ў 1989 годзе). Запісу «Сектара Газа» распаўсюджваліся па краіне намаганнямі прыхільнікаў. Песні Хоя ведаў увесь СССР, прычым прыхільнікі першае час не ўяўлялі як знешне выглядае іх кумір, карыстаючыся гэтым па краіне ездзілі шматлікія двайнікі і давалі канцэрты пад фанаграмы групы.
Што тычыцца псеўданіма, то ён адбыўся ад фірмовага клича Юрыя: «Хой!», — які часта прамаўляў падчас сваіх выступленняў, а таксама выкарыстаў у сваей творчасці. Але ў апошнія гады жыцця Юра стаў менш ім карыстацца.
На світанку сваей творчасці Юрый стварыў сабе імідж бунтара-адзіночкі і матарызніка. Вонкава ён выглядаў як тыповы панк, але класічным панкам Хой сябе ніколі не лічыў. На сцэне ён умеў зменьваецца — там ён быў бескампрамісным і жорсткім, а ў жыцці быў добрым і вяселым, чалавекам вялікай душы, але ў сукупнасці валодаў неверагодна магутнай энергетыкай і харызматычнасцю. У асноўным ён рабіў тое, што падабалася асабіста яму, не прывязваючыся да пэўнага стылю. І сапраўды — у музычным плане яго альбомы былі даволі разнастайныя.
З сярэдзіны 90-х паступова адыходзіць ад створанага ім іміджу, некалькі змяняючы стыль групы і кардынальна свой — замест касухі, камізэлькі са скуры, пальчатак без пальцаў (гловелетты), ірваных джынсаў, старых маек, армейскай абутку і іншай рок-атрыбутыкі цяпер паўстаюць погляду дарагія туфлі, штаны, пуловеры і кашулі.
Юрый таксама прызнаваўся, што памякчэе з узростам, злосць і глупства маладосці саступілі месца розуму і сталенню. Прайшоўшы гэты этап, ён імкнуўся прагрэсаваць і ўдасканальвацца.
Адносна свайго іміджу ў Юрыя Хоя была вельмі цікавая пазіцыя — ён стараўся менш распавядаць аб групе, лічачы, што адсутнасць поўнай інфармацыі выклікае ў слухача большы ажыятаж, спрыяючы разрастання чутак і легенд аб «Сектары Газу».
За сваю творчую кар’еру вялікіх грошай Клінскіх так і не запрацаваў з-за росквіту «пірацтва», што адбілася на колькасці прададзеных ліцэнзійных дыскаў, якія складаюць прыкладна 1 % ад усей колькасці. Аднак група і яе лідар сталі вельмі вядомыя ў Расіі і СНД. Нягледзячы на тое, што пазнейшыя тэксты групы былі больш стрыманымі, у большасці прыхільнікаў і прадстаўнікоў музычнай індустрыі «Сектар Газу» асацыяваўся з нецэнзурнай лексікай і похабными песнямі. За час творчай дзейнасці Юрый пабываў з гастролямі ў многіх гарадах Расіі і за яе межамі (Беларусь, Германія, Ізраіль, Казахстан, Латвія, Літва, Малдова, Украіна, Эстонія).
4 ліпеня 2000 года ў 12:37 у Варонежы Юрый памер у адным з прыватных дамоў па вуліцы Барнаульской. У гэты дзень ён збіраўся ехаць на здымкі відэакліпа «Ноч страху» на варонежскай студыі «Art Prize». Аператар НТВ Алег Залатароў ў эфіры праграмы «Вежа» на РТР восенню 2000 года успамінаў аб сумеснай працы над кліпам «Ноч страху»:
Сяброўка Хоя Вольга Самарын у кнізе «ХОЙ!» Эпітафія рок-раздолбаю» апісвае распарадак апошняга дня Хоя так:
Аб смерці Юрыя ходзіць шмат чутак: па афіцыйнай версіі ён памёр ад сардэчнага прыступу, хоць ніякіх праблем з сэрцам у яго раней не назіралася. Па неафіцыйнай версіі, Юрый прымаў наркотыкі (у сукупнасці з сур’езнай алкагольнай залежнасцю) і пакутаваў ад гепатыту, што і стала прычынай смерці. Хуткая дапамога прыбыла да дому занадта позна[2]. Да гэтага часу сапраўдныя абставіны смерці застаюцца таямніцай[3], а звестак аб якім-небудзь які праводзіўся выкрыцці адсутнічаюць. Міліцыя падрабязнага расследавання не праводзіла[2]. Апошняй студыйнай працай гурта «Сектар Газу» стаў альбом «Паўсталы з Пекла», які выйшаў ужо пасля смерці Юрыя Клінскіх.
Смерці Юрыя папярэднічалі дзіўныя акалічнасці. Так, на сваім апошнім канцэрце ён спрабаваў выканаць песню «Дэмабілізацыя» пад фанаграму, аднак не здолеў гэтага зрабіць і проста сышоў са сцэны. Гэтую ж песню пры запісу апошняга альбома «Паўсталы з Пекла» гукарэжысёр групы Андрэй Дзялкоў парэкамендаваў ўключыць у наступны альбом (яна нібыта не падыходзіла па стылістыцы), але Юрый пераканаў гукарэжысёра не рабіць гэтага, баючыся не дажыць да наступнага альбома[4]. У адной з песень ён таксама спяваў: «Сектар газу — тут не дажыць да сарака», і па збегу абставінаў, ён не дажыў да 36-годдзя 23 дня. У песні «Ўкус вампіра» таксама есць словы, якія апісваюць яго ж смерць, якія сталі пасля прароцкімі:
Са слоў жа Вольгі Самарын, у Юры прама перад смерцю сапраўды пякло ў грудзях — «кроў кіпенем па венах бяжыць», «усё агнём паліць».
Пахаванне адбылося 6 ліпеня 2000 года ў Варонежы. Развітанне праходзіла ў ДК «Луч», куды, нягледзячы на моцны лівень, развітацца з Юрыем прыйшлі многія варонежцы. У Успенскім храме было праведзена адпяванне. Затым цела Юрыя Клінскіх было аддадзена зямлі на Левабярэжнай могілкі (могілкі «на баках»).
Бацька — Мікалай Мітрафанавіч, да пенсіі працаваў інжынерам, памёр 23 жніўня 2005 года, пахаваны недалёка ад сына. Маці — Марыя Кузьмінічна, пенсіянерка, працавала кляпальніцай на заводзе[5]. Жонка — Галіна, пасля смерці Юрыя так і не выйшла замуж, жыве з малодшай дачкой. Дзве дачкі — Ірына (3 жніўня 1986) — псіхолаг, скончыла Варонежскі педінстытут і Лілія (13 студзеня 1995) — студэнтка. У старэйшай дачкі есць сын Мацвей (27 чэрвеня 2011).
У 1991 годзе на сваім канцэрце ў Маскве пазнаеміўся з Вольгай Самарын[6], з якой у далейшым сустракаўся апошнія гады свайго жыцця, не хаваючы гэтага ад сваёй жонкі Галіны. Па словах блізкіх людзей, менавіта Вольга ўцягнула Юрыя да ўжывання наркотыкаў[7].
На адным з канцэртаў ад ЛДПР быў удастоены дыплома «За развіцце айчыннай культуры».[9]
