Шарль Жэнціль (таксама бел.: Караль Жэнціль, польск.: Karol Gentil, лац.: Carolus Gentil; 20 ліпеня 1777, Францыя – 10 кастрычніка 1835, Ліён) – дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў, педагог.
Напачатку ХІХ ст. пераязджае на Беларусь і 21 чэрвеня 1805 г. уступае ў Таварыства Ісуса. Пасля Дынабургскага навіцыята (1805-1807) вывучае маральную тэалогію ў Полацкім езуіцкім калегіуме (1807-1809). З 1808 г. выкладае французскую мову ў езуіцкай школе, а пасля атрымання ступені магістра прызначаны прэфектам канвікта. У 1810-1812 – прэфект езуіцкага канвікта ў Санкт-Пецярбургу[1]
У 1813 г. ненадоўга вяртаецца ў Полацк як прафесар французскай мовы Полацкай езуіцкай акадэміі і прэфект канвікта (1813-1814)[1]. З 1814 г. накіраваны ў мястэчка Раманаў (Валынская губернія), дзе быў рэгентам канвікта, прэфектам школы і выкладчыкам французскай мовы (1814-1818)[2][3]. 15 жніўня 1815 г. склаў апошнія зарокі. У 1818-1819 гг. знаходзіўся ў езуіцкай місіі ў Адэсе, дзе працаваў у касцёле для мясцовай франкамоўнай паствы[4].
Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) вяртаецца на Радзіму. Займаецца выкладаннем, у тым ліку як прафесар маральнай тэалогіі ў езуіцкіх калегіумах Ам’ен (1820-1824) і Бардо (1824-1827), і прапаведніцкай дзейнасцю[5].
Памёр 10 кастрычніка 1835 г. у Ліёне.