Хасэ Міяха Менант (ісп.: José Miaja Menant; 20 красавіка 1878 — 14 студзеня 1958) — генерал арміі рэспубліканскай Іспаніі, удзельнік грамадзянскай вайны 1936—1939 гадоў.
Родам з Астурыі, сын рабочага.
Да вайны Міяха лічыўся «генералам-няўдачнікам», дурнаватым і правінцыйным чалавекам, які няўдала спрабаваў заняць бачнае месца ў ваенных колах. Малады генералітэт, асабліва Франсіска Франка, Гансала Кейпа дэ Льяна і Хасэ Энрыке Варэла, якія пазней будуць змагацца на баку нацыяналістаў, заўсёды здзекаваліся з яго[5].
Так ці інакш, але да ліпеня 1936 года ён даслужыўся да камандуючага 1-й дывізіяй у Мадрыдзе. З пачаткам бунту правых вайскоўцаў застаўся лаяльным ураду рэспубліканцаў.
Камандуючы рэспубліканскімі войскамі ў Андалузіі, Міяха здолеў адбіць наступленне мяцежнікаў, нягледзячы на іх перавагу ва ўзбраенні і колькасці; затым камандаваў 3-й дывізіяй у Валенсіі. У пачатку лістапада 1936 года быў прызначаны старшынёй Камітэта абароны Мадрыда.
У лютым 1937 года стаў галоўнакамандуючым усім Цэнтральным (Мадрыдскім) фронтам. Пад яго камандаваннем часці рэспубліканскай арміі атрымалі шэраг перамог: бітва пры Хараме, разгром італьянскага экспедыцыйнага корпуса пад Гвадалахарай, узяцце Тэруэля. З чэрвеня Міяха з’яўляўся таксама мадрыдскім губернатарам, а з красавіка 1938 года камандаваў усімі ўзброенымі сіламі цэнтра і поўдня рэспубліканскай Іспаніі.
Адначасна ён ўступіў у Кампартыю Іспаніі.
За перыяд грамадзянскай вайны адыграў важкую ролю ў справе ператварэння часцей рэспубліканскай міліцыі ў паўнавартасную армію.