Уладзіслаў Піліпавіч Карлаўскі (25 верасня 1933,в. Маўчаны , Рэчыцкі раён, Гомельская вобласць — 19 жніўня 2010) — беларускі вучоны ў галіне меліярацыі і аховы зямель. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2003), член-карэспандэнт УАСГНІЛ (1991), акадэмік Акадэміі аграрных навук Рэспублікі Беларусь (1992—2002), замежны член Расійскай акадэміі сельскагаспадарчых навук (1997), доктар тэхнічных навук (1980), прафесар (1982).
Скончыў Беларускую сельскагаспадарчую акадэмію (1955).
У 1955—1960 гадах начальнік участка, галоўны інжынер Буда-Кашалёўскай і Сенненскай машынна-меліярацыйных станцый, у 1960—1965 гадах аспірант, навуковы супрацоўнік Беларускага НДІ меліярацыі і воднай гаспадаркі. У 1965—1969 гадах начальнік аддзела меліярацыі Дзяржплана БССР, інструктар сельскагаспадарчага аддзела ЦК КПБ. З 1969 года нам. дырэктара па навуковай рабоце, з 1977 года дырэктар Беларускага НДІ меліярацыі і воднай гаспадаркі. У 1987—1997 гадах генеральны дырэктар НВА «БелНІІМіВГ».
З 1997 года галоўны навуковы супрацоўнік Інстытута меліярацыі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі[1].
Прэмія Савета Міністраў СССР (1984) за распрацоўку новых тэхналогій і будаўніцтва меліярацыйных сістэм у зімовы перыяд.
Узнагароджаны ордэнамі Працоўнага Чырвонага Сцяга (1976), «Знак Пашаны» (1971), медалём.
Асноўныя навуковыя працы прысвечаны пытанням меліярацыі і водагаспадарчага будаўніцтва. Абгрунтаваў працэсы вытворчасці земляных работ пры будаўніцтве меліярацыйных сістэм на забалочаных тэрыторыях. Прапанаваў новыя тэхналогіі ў будаўніцтве меліярацыйных сістэм у зімовы перыяд. Распрацаваў сродкі механізацыі для выканання рамонтна-эксплуатацыйных работ на меліярацыйных сістэмах.
Аўтар каля 220 навуковых прац, у т.л. 5 манаграфій, 20 аўтарскіх пасведчанняў і 8 патэнтаў на вынаходствы і прамысловыя ўзоры машын.