У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Корчыц. Уладзісла́ў Віке́нцьевіч Ко́рчыц (1 верасня 1893 ў в. Багдановічы, цяпер Слонімскі раён Гродзенскай вобласці — 17 кастрычніка 1966, Масква) — савецкі военачальнік, генерал-палкоўнік (1945 год), генерал броні Польскага Войска (1945 год).
Уладзіслаў Вікенцьевіч Корчыц нарадзіўся 1 верасня 1893 года ў былой вёсцы Багдановічы (каля цяперашней вёскі Азгінавічы Слонімскага раёна Гродзенскай вобласці).
У Рускую імператарскую армію быў прызваны ў 1914 годзе. Даслужыўся да прапаршчыка.
Прымаў удзел у Першай сусветнай вайне, падчас якой камандаваў кавалерыйскім эскадронам на Заходнім фронце.
У 1917 годзе скончыў 5-ю Маскоўскую школу прапаршчыкаў.
У 1919 годзе перайшоў на бок РСЧА.
У час Грамадзянскай вайны ваяваў на Паўднёвым і Паўднёва-Заходнім франтах у якасці камандзіра дывізіённага харчтранспарту стралковай дывізіі.
У 1923 і 1930 гадах скончыў курсы ўдасканалення камсаставу «Стрэл», а ў 1936 годзе — Акадэмію Генштаба.
Працаваў старшым памочнікам начальніка аператыўнай часці штаба 3-га стралковага корпуса, камандзірам стралковага палка, начальнікам штаба 19-й стралковай дывізіі і начальнікам штаба 14-га стралковага корпуса.
З 9 мая 1938 года па 20 студзеня 1940 года Уладзіслаў Вікенцьевіч Корчыц знаходзіўся пад следствам, аднак быў вызвалены з спыненнем справы. Загадам НКА № 01827 ад 28 красавіка 1940 года Корчыц быў адноўлены ў шэрагах РСЧА і быў прызначаны спачатку выкладчыкам тактыкі Вышэйшай ваеннай школы штабной службы, затым Ваеннай акадэміі ім. М. В. Фрунзе, у якой выкладаў да 1941 года.
У пачатку вайны Корчыц быў прызначаны на пасаду камандзіра 245-й стралковай дывізіі, сфарміраванай у Маскоўскай вайсковай акрузе. У жніўні дывізія вяла баі з праўзыходнымі сіламі праціўніка ўздоўж чыгункі Старая Руса — Дно. Праціўніку ўдалося здзейсніць абыход і акружыць дывізію, але 24 жніўня дывізія выйшла з акружэння, заняўшы абарону ў 5-8 км на ўсход ад раённага цэнтра Залучча, дзе праціўнік зноў атачыў дывізію. З-за таго, што праціўнік перакрыў толькі дарогі, дывізія выйшла з акружэння ў раён возера Велле.
У снежні 1941 года Корчыц быў прызначаны на пасаду камандзіра 182-й стралковай дывізіі, якая ў ходзе Дзям’янскай аперацыі абаранялі мяжу Воранава — Слабада. У красавіку дывізія прыкрывала адступленне арміі за раку Полісць. Ноччу дывізія пераправілася праз ракі Тулебля, Полісць і возера Соннае і заняла рубеж па рацэ Полісць да чыгункі Старая Руса — Парфіна. З чэрвеня дывізія абаранялі мяжу Гай Круглая — Рэдцы.
У верасні 1942 года быў прызначаны на пасаду намесніка камандуючага 34-й арміяй, якая брала ўдзел у ліквідацыі дзямянскага плацдарма праціўніка. Неўзабаве Корчыц займаў шэраг штабных і камандных пасад.
У снежні 1942 года быў прызначаны на пасаду начальніка штаба 1-й ударнай арміі. З сярэдзіны сакавіка 1943 года армія абаранялі мяжу па рэках Рэддзя і Парусся. У лютым 1944 года армія ўдзельнічала ў Ленінградска-Наўгародскай аперацыі.
У канцы красавіка 1944 года Уладзіслаў Вікенцьевіч Корчыц быў прызначаны на пасаду начальніка штаба 1-й Польскай арміі. З верасня служыў начальнікам штаба Войска Польскага, а 4 кастрычніка быў прызначаны на пасаду камандуючага 1-й Польскай арміяй, якая брала ўдзел з 16 па 23 верасня ў наступленні на цэнтральным участку 1-га Беларускага фронту з мэтай аказання дапамогі варшаўскага паўстання. У лістападзе 1-я Польская армія разам з 47-й арміяй вяла баявыя дзеянні па ліквідацыі плацдармаў праціўніка паміж рэкамі Вісла і Заходні Буг. З снежня 1944 года служыў начальнікам штаба Войска Польскага.
У 1954 годзе скончыў Вышэйшыя акадэмічныя курсы пры Вышэйшай ваеннай акадэміі ім. К. Я. Варашылава.
У снежні 1954 года выйшаў у запас.
Уладзіслаў Вікенцьевіч Корчыц памёр 17 кастрычніка 1966 года ў Маскве.