У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Кульчыцкі.
Уладзімір Адамовіч Кульчыцкі (нар. 6 сакавіка 1948, ст. Даўрыя, Борзінскі раён, Чыцінская вобласць, Расія) — беларускі нейрафізіёлаг. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі па спецыяльнасці «нейрафізіялогія» (2017), член-карэспандэнт НАН Беларусі па спецыяльнасці «фізіялогія» (2000), доктар медыцынскіх навук (1989), прафесар (1998).
Скончыў Куйбышаўскі медыцынскі інстытут (1972).
У 1972—1975 гадах траўматолаг Шар’інскай раённай бальніцы Кастрамской вобласці, у 1975—1986 гадах старшы лабарант, асістэнт кафедры Куйбышаўскага медыцынскага інстытута. Лекар «Хуткай дапамогі» (1976—1986).
З 1989 года навуковы супрацоўнік, старшы навуковы супрацоўнік, з 1991 года загадчык лабараторыі, з 2006 года намеснік дырэктара па навуковай і інавацыйнай рабоце Інстытута фізіялогіі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі[4].
Прэмія Ленінскага камсамола (1979) за распрацоўку праблемы бульбарных механізмаў генерацыі дыхальнага рытму.
Даследаваў цэнтральныя механізмы фарміравання ноціцэппніўных рэфлексаў, працэсы структурнай і функцыянальнай рэарганізацыі нейронавых сетак мозгу. Даказаў, што функцыянальны стан клетак вентролатеральных аддзелаў даўгаватага мозгу з’яўляецца вызначальным фактарам для генерацыі дыхальнага рытму і фарміравання сімптаактівіруючых уплываў, якія рэгулююць тонус крывяносных сасудаў і сэрца. Сумесна з навукоўцамі Інстытута ім. В. Керкхофа (Германія) эксперыментальна пацвердзіў мадулюючы ўплыў простагландынаў на тэрмаадчувальнасць нейронаў пярэдняга гіпаталамуса, што дазволіла абгрунтаваць канцэпцыю аб удзеле простагландынаў у механізмах нейранальнай пластычнасці. У даўгаватым мозгу выявіў групы нервовых клетак, якія залучаюцца ў механізмы нармалізацыі крывянага ціску пры артэрыяльнай гіпертаніі і рэгуляцыі болевай адчувальнасці. Вывучыў цэнтральныя механізмы сіндрому раптоўнай смерці. Распрацаваў метады ацэнкі эфектыўнасці тэрапеўтычных прыёмаў ва ўмовах клінікі, у прыватнасці, прадухілення дэструктыўных працэсаў у ствале галаўнога мозгу пасля пашкоджання галінак трайніковых або блукаючых нерваў, аптымізацыі пазітыўных тэрапеўтычных эфектаў фізічных фактараў, прафілактыкі арытмій сэрца, мадэлявання міжнейронных камунікацый, вывучэння функцыянальных асаблівасцяў нервовай сістэмы ў дзяцей і падлеткаў, якія пражываюць на забруджаных радыенуклідамі тэрыторыях Беларускага Палесся.
Аўтар больш за 350 навуковых прац, у т.л. 9 манаграфій, 18 патэнтаў.
