У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Ігнацьеў.
Сямё́н Дзяні́савіч Ігна́цьеў (1 (14) верасня 1904, в. Карлаўка, Елізаветградскі павет, Херсонская губерня — 27 лістапада 1983, Масква) — савецкі партыйны і дзяржаўны дзеяч.
Член КПСС з 1926 г.[1][2][3], член ЦРК (1939—1952), член ЦК КПСС (1952—1953, 1953—1961), член Прэзідыума ЦК КПСС (1952—1953).
Нарадзіўся ў беднай сялянскай сям’і. Па нацыянальнасці ўкраінец[4][5][6].
З 1914 па 1919 год працаваў на бавоўнаачышчальным заводзе ў г. Тэрмезе (Сярэдняя Азія), куды пераехалі бацькі, затым падручным слесара чыгуначных майстэрняў Бухарскай чыгункі. З канца 1919 г. сакратар камсамольскай ячэйкі галоўнага дэпо Бухарскай чыгункі. З 1919 года ў камсамоле, член Аму-Дар’інскага абкама камсамола. З 1920 года ў органах УЧК, на камсамольскай і прафсаюзнай рабоце. Апошняя пасада перад паступленнем у Промакадэмію — з снежня 1929 года па жнівень 1931 года загадчык Масавым сектарам Сярэдне-Азіяцкага бюро УЦСПС.
Скончыў авіяцыйны факультэт Усесаюзнай прамакадэміі ім. Сталіна, дзе вучыўся са жніўня 1931 года па верасень 1935 года, інжынер-тэхнолаг самалётабудавання.
Пасля заканчэння ВНУ з кастрычніка 1935 года да кастрычніка 1937 года памочнік загадчыка Прамысловым аддзелам ЦК УКП(б) — большую частку часу — А. А. Андрэева.
З 25 кастрычніка 1937 года да 7 сакавіка 1943 года — першы сакратар абкама УКП(б) Бурат-Мангольскай АССР, быў дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР і БМАССР.
З 1943 года да 13 красавіка 1946 года — першы сакратар Башкірскага абкама партыі. Адкліканы «для выкарыстання на адказнай працы ў ЦК УКП(б)», вылучэнец М. С. Патолічава[7][8].
З 1946 па 1947 год першы намеснік начальніка Упраўлення па праверцы партыйных кадраў ЦК УКП(б) Патолічава, член рэдакцыйнай калегіі часопіса «Партийная жизнь» (1946—1947).
З 1947 па 1949 год — сакратар, другі сакратар ЦК КП(б) Беларусі, член Бюро ЦК КП(б) Беларусі.
З 1949 г. — сакратар Сярэднеазіяцкага бюро ЦК УКП(б), упаўнаважаны ЦК УКП(б) па Узбекістану.
З 30 снежня 1950 па 16 лютага 1952 года загадчык Аддзела партыйных, прафсаюзных і камсамольскіх органаў ЦК партыі.
Загадчык аддзелам партыйных і камсамольскіх органаў ЦК Ігнацьеў спецыяльнай пастановай ад 11 ліпеня 1951 года быў прызначаны прадстаўніком ЦК у міністэрстве дзяржаўнай бяспекі[9]. З 9 жніўня 1951 па 15 сакавіка 1953 міністр дзяржаўнай бяспекі СССР (пры ім раскручвалася «Справа лекараў» і «Мінгрэльская справа») адначасова ўзначальваў аддзел ЦК КПСС, а затым асабіста Кіраванне Аховы МДБ пасля адхілення шматгадовага начальніка аховы Сталіна генерала М. С. Уласіка. Пасля смерці І. Сталіна ў сакавіку 1953 года міністэрства злілося з МУС, на чале якога стаў Л.Берыя, Ігнацьеў стаў сакратаром ЦК КПСС.
На наступны дзень пасля вызвалення лекараў (па «справе лекараў»), 5 красавіка 1953 года апытаннем членаў ЦК КПСС было прынята рашэнне на ўвазе «дапушчаных т. Ігнацьевым С. Д. сур’ёзных памылак у кіраўніцтве былым Міністэрствам дзяржаўнай бяспекі СССР» вызваліць яго ад абавязкаў сакратара ЦК КПСС. 28 красавіка 1953 года таксама апытаннем членаў ЦК С . Д. Ігнацьеў быў выведзены з складу ЦК КПСС. Па прапанове Берыя, падтрыманай іншымі членамі Прэзідыума ЦК, было даручана Камітэту партыйнага кантролю пры ЦК КПСС разгледзець пытанне аб партыйнай прыналежнасці С . Д. Ігнацьева[10].
На ліпеньскім 1953 года Пленуме ЦК была адменена пастанова Пленума ЦК КПСС ад 28 красавіка 1953 года, і С. Д. Ігнацьеў адноўлены ў складзе членаў ЦК; 19 снежня 1953 года ён быў прызначаны першым сакратаром Башкірскага абкама[11]; 27 чэрвеня 1957 года прызначаны першым сакратаром Татарскага абкама, вызвалены 3 снежня 1960 года — па стане здароўя[12]. Прафесар Б. Ф. Султанбекаў, адзначаючы намаганні Ігнацьева па захаванні татарскай культуры, школы і мовы, лічыць, што па гэтай прычыне Ігнацьеў быў абвінавачаны ў патуранні «нацыянальнай абмежаванасці», зняты з працы пад падставай «сур’ёзна пахіснутага здароўя» і адпраўлены на пенсію[13].
З 1960 года — персанальны пенсіянер саюзнага значэння, жыў у Маскве. Памёр 27 лістапада 1983 года. Пахаваны на Новадзявочых могілках у Маскве[14].