Светаза́р Баро́евіч фон Бо́йна (ням.: Svetozar Boroević von Bojna, 13 снежня 1856, Умеціч — 23 мая 1920, Клагенфурт) — военачальнік Першай сусветнай вайны, генерал-фельдмаршал Аўстра-Венгрыі.
Светазар Бароевіч нарадзіўся ў вёсцы Умеціч, у кароннай зямлі, якая насіла гучнае імя Ваенная Мяжа (Вайна Краіна). Бацькам будучага фельдмаршала быў гранічар, обер-лейтэнант Адам Бароевіч, маці — Табара Бароевіч, народжаная Каварбашыч. Бацькі Светазара належалі да нешматлікай і малавядомай генерацыі праваслаўных харватаў[5][6][7][8][9][10]. Светазар вучыўся ў пяхотнай кадэцкай школе ў Лібенаў. 1 мая 1875 года выраблены ў лейтэнанты. Служыў у 52-м венгерскім пяхотным палку ў Грацы. У 1878 годзе ўдзельнічаў у кампаніі па акупацыі Босніі і Герцагавіны. Вызначыўся пры заняцці Сараева. Узнагароджаны Крыжам за ваенныя заслугі. У 1880 годзе выраблены ў обер-лейтэнанты, скончыў ваенную акадэмію ў Вене. Прылічаны да Генеральнага штабу. З 1883 года служыў у 63-яй пяхотнай брыгадзе. З 1887 па 1891 выкладаў у Тэрэзіянскай ваеннай акадэміі. У 1892 выраблены ў маёры. Начальнік штаба 19, 18, 27 пяхотных дывізій.
У 1899 ажаніўся з Леанцінай, дачкой палкоўніка Фрыдрыха Рытэра фон Роснера. У іх нарадзіўся сын Фрыдрых (Фрыц), названы ў гонар дзеда па маці. З 1904 года Светазар Бароевіч — камандзір 12-га палка Каралеўскага Харвацкага дамабранства. З 1912 — камандзір VI армейскага корпуса. Выраблены ў генералы пяхоты.
На чале корпуса ўступіў у вайну ў складзе 4-й арміі Ауфенберга. Камандаваў корпусам у Галіцыйскай бітве. У верасні 1914 змяніў генерала Рудольфа Брудэрмана на пасадзе камандуючага 3-й арміяй, разбітай у Галіцыйскай бітве. У кастрычніку прымусіў адступіць 3-ю рускую армію Радка-Дзмітрыева і дэблакаваў абложаны Перамышль. Неўзабаве, аднак, быў вымушаны зноў адступіць перад новым рускім ударам.
Восенню 1914 і зімой 1915 года абараняў праходы ў Карпатах супраць 8-й рускай арміі генерала Брусілава. Брусілаву ўдалося захапіць Дукельскі перавал і Лупкоўскі перавал, але не прасунуцца далей. Вясной 1915 года, пасля Горліцкага прарыву, удзельнічаў у агульным наступе, заняў Перамышль.
У чэрвені 1915 года, пасля ўступлення Італіі ў вайну супраць цэнтральных дзяржаў, пераведзены на Італьянскі фронт. Прызначаны камандуючым 5-й арміі. Адбіў некалькі наступаў праўзыходзячых італьянскіх сіл. З 1917 года — камандуючы групай армій «Бароевіч», якая складалася з 1-й і 2-й армій «Ізонца». 1 лютага 1918 года выраблены ў фельдмаршалы. Змяніў эрцгерцага Яўгена на пасадзе галоўнакамандуючага войскамі на Італьянскім фронце.
Пасля распаду Аўстра-Венгрыі, хацеў атрымаць падданства Каралеўства сербаў, харватаў і славенцаў, куды ўвайшлі харвацкія зямлі, але ўрад каралеўства не дазволіў яму там пасяліцца. Памёр ад інсульту ў горадзе Клагенфурт ў 1920 годзе. Пахаваны на Венскіх Цэнтральных могілках.
У 1916 годзе Бароевічу было прысвоена званне ганаровага грамадзяніна горада Заграба[11].
«„Dragi Slavko! … Zahvaljujem Vam na pokušajima rehabilitacije. Budući da ne poznajem prilike u Hrvatskoj, prepuštam Vam sve odluke. Bilo bi mi žao ako bi mi se pred zemljacima u Hrvatskoj tek na traženje Srbije osigurala zadovoljština. Postoji li mogućnosti da se cijeli zapisnik, naravno preveden, preda Obzoru na objavljivanje s mojim komentarom o mom svjetonazoru kao Hrvata i utjecaju u prilog Južnih Slavena tijekom rata?… Srdačno, Vaš stari Boroević, feldmaršal.“ » (писмо Бороевича Славку Кватернику, 1919. г.) 6. ↑ Morselli, Mario (2001). Caporetto, 1917: victory or defeat?. Routledge. p. 41. ISBN 0714650730, 9780714650739. 7. ↑ Palmer, Alan (2000). Victory 1918. Grove Press. p. 185. ISBN 0802137873, 9780802137876. 8. ↑ Tucker, Spencer (1996). The European powers in the First World War:. Taylor & Francis. p. 762. ISBN 0815303998, 9780815303992. 9. ↑ Burg, David F. Burg (2004). Almanac of World War I. University Press of Kentucky. p. 67. ISBN 0813190878, 9780813190877. 10. ↑ Neiberg, Michael S. (2004). Warfare & society in Europe: 1898 to the presentI. Routledge. p. 47. ISBN 0415327180, 9780415327183. https://archive.org/details/warfaresocietyeu00neib. 11. ↑ 1850. - 1918. (Austro Ugarska monarhija)(харв.) . Официальный сайт Загреба. Zagreb.hr. Архівавана з першакрыніцы 24 жніўня 2011. Праверана 19 ліпеня 2011.