Военачальнік — вышэйшы ваенны або ваенна-марскі начальнік (камандзір), на якога ўскладзены абавязкі кіравання войскамі, як у мірны так і у ваенны час.
У Старажытнай Грэцыі і асабліва Рыме, а таксама ў перыяд новай і найноўшай гісторыі (XVI—XX ст.) пад гэтым паняццем меліся на ўвазе военачальнікі — камандуючыя буйнымі ваеннымі аб’яднаннямі, колькасцю не менш за 20 000 — 30 000 чал. і якасці стратэга, што яны праяўляюць у сваёй каманднай дзейнасці.
У Узброеных сілах СССР военачальнікамі было прынята лічыць камандуючых войскамі франтоў, акругаў, камандуючых флатамі, арміямі і флатыліямі, членаў ваенных саветаў, начальнікаў штабоў і родаў войскаў гэтых аператыўных аб’яднанняў і г. д.
Паняцце «военачальнік» у шырокім разуменні з’яўляецца абагульняючым, у тым ліку для палкаводцаў і флатаводцаў. Аднак, у адрозненне ад вышэйпрыведзеных катэгорый, ваеначальнік не абавязкова адносіцца да ваенных лідараў, якія валодаюць талентам, які дазваляе ім з найбольшай эфектыўнасцю выкарыстоўваць наяўныя сілы і сродкі і менш або роўнымі сіламі наносіць паражэнне праўзыходзячым сілам праціўніка пры вядзенні баявых дзеянняў (бітваў або правядзення ваенных аперацый) .