У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бандарчук. Пётр Фёдаравіч Бандарчук (1 кастрычніка 1911, в. Забараўцы, Пінскі раён — 15 верасня 1986, Пінскі раён, Брэсцкая вобласць) — стралок 275-га стралковага палка 117-й стралковай дывізіі 69-й арміі, радавы, поўны кавалер ордэна Славы[1].
Нарадзіўся 6 студзеня 1911 года ў вёсцы Забараўцы, Пінскага раёна, Брэсцкай вобласці. Беларус. Скончыў пачатковую сярэднюю школу, працаваў у калгасе.
У перыяд Вялікай Айчыннай вайны на фронце з 1944[1]. Удзельнік вайны са жніўня 1944 года на пасадзе стралка 275-га стралковага палка.
Вызначыўся ў баях у пачатку студзеня 1945 года. Двое сутак адбіваў варожыя контратакі, утрымліваючы захоплены рубеж да падыхода асноўных сіл батальёна. 12 студзеня 1945 года ў баі за паўночна-заходняе прадмесце горада Познань падавіў варожую агнявую кропку, якая перашкаджала руху нашай пяхоты. 22 студзеня 1945 года ўзнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені[2].
У студзені 1945 года падчас бою за Познань першым уварваўся ў будынак школы, ператворанай у апорны пункт, і гранатай знішчыў кулямёт і 7 ворагаў. 26 студзеня 1945 года узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені. 19 жніўня 1955 года пераўзнагароджаны ордэнам Славы 2-й ступені[2].
Падчас бою 14 студзеня 1945 года за будынак у Познані скрытна прабраўся да яго і гранатамі падавіў варожую агнявую кропку. Быў цяжка паранены.
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 6 лістапада 1947 года радавы Бандарчук Пётр Фёдаравіч узнагароджаны ордэнам Славы 3-й ступені. 19 жніўня 1955 года пераўзнагароджаны ордэнам Славы 1-й ступені[2].
У 1945 годзе П. Ф. Бандарчук дэмабілізаваны. Жыў у вёсцы Вулька Лаўская Пінскага раёна Брэсцкай вобласці. Працаваў цясляром у калгасе. Памер 15 верасня 1986 года[2].
Узнагароджаны ардэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені, Славы 3-х ступеняў, медалямі.