Пётр Павел Сапега (польск.: Piotr Paweł Sapieha; 28 студзеня 1701, Дрэздэн — 23 студзеня 1771, Жыліна) — вялікалітоўскі дзяржаўны і ваенны дзеяч. Стольнік вялікі літоўскі (1732—1744), ваявода смаленскі (з 1744).
Валодаў Ляхавічамі, Косавам, Старым Здзітавам, маёнткамі ў Польшчы, быў старостам здзітаўскім (з 1730).
З магнацкага роду Сапегаў герба «Ліс», сын Яна Казіміра і Людвікі з Апалінскіх.
У 1726 з дапамогай расійскай імператрыцы Кацярыны I заручыўся з дачкой Аляксандра Меншыкава Марыяй, зрабіўся царскім камергерам; пазней ажаніўся з пляменніцай імператрыцы Соф’яй Скаўронскай (з былых прыгонных Сапегаў у Беларусі).
У 1728 выехаў у Рэч Паспалітую, дзе зрабіўся адным з найбагацейшых магнатаў. Падтрымліваў Станіслава Ляшчынскага ад абрання каралём і вялікім князем да самай абдыкацыі (1736). Далучыўся да Барскай канфедэрацыі, якой перадаў сваю надворную харугву. У 1770 выехаў у Славакію, дзе знаходзіўся эміграцыйны асяродак канфедэрацыі, там і памёр.