Паўднёва-Германскі манетны саюз (ням.: Süddeutsche Münzverein) — манетны саюз, створаны ў 1837 годзе ў адпаведнасці з Мюнхенскім манетным дагаворам (ням.: Münchener Münzvertrag), які падпісалі дзяржавы паўднёвай і часткі цэнтральнай Германіі. Саюз быў закліканы забяспечыць уніфікацыю грашовых сістэм удзельнікаў дагавора.
Паводле гэтага дагавора, каралеўствы Баварыя, Вюртэмберг, герцагствы Насау, Бадэн, Гесэн, а таксама вольны горад Франкфурт у 1837 годзе ўніфікавалі свае грашовыя сістэмы. У 1838—1839 гадах да саюза далучыліся Саксен-Мейнінген, Гогенцолерн-Зігмарынген, Гогенцолерн-Хехінген, Гесэн-Гомбург і Шварцбург-Рудальштат[1].
Асноўнай разліковай вагавай адзінкай, паводле дагавора, была прынята кёльнская марка чыстага срэбра (233,855 г). Манетная стапа складала 24,5 гульдэна з адной кёльнскай маркі[2]. Адпаведна, 1 гульдэн утрымліваў каля 9,5 г чыстага срэбра. Разменнай манетай стаў крэйцар. 60 крэйцараў складалі 1 гульдэн. У сваю чаргу розныя дзяржавы, якія ўваходзілі ў манетны саюз, чаканілі вытворныя крэйцара — 1⁄2 і 1⁄4 крэйцара, пфенігі і гелеры[1].
Краненталер, які цыркуляваў раней, дэманетызаваны не быў. З увядзеннем гульдэна ён быў прыраўнаваны да 162 крэйцараў. Пералік і абмен раней адчаканеных манет, якія знаходзіліся ў абароце, складаў вядомую праблему для дзяржаў манетнага саюза[1].
Большасць нямецкіх дзяржаў, якія не ўвайшлі ў Паўднёва-Германскі манетны саюз, у 1838 годзе падпісалі Дрэздэнскі манетны дагавор. Такім чынам на тэрыторыі Германскага мытнага саюза адначасова функцыянавалі дзве грашовыя сістэмы. Асноўнай грашовай адзінкай дрэздэнскага манетнага саюза стаў талер. Паміж талерам і гульдэнам усталяваўся выразны абменны курс. 2 талеры прыраўноўваліся да 3,5 гульдэнаў. Адпаведна, 1 талер паўночнагерманскіх дзяржаў абменьваўся на 1 гульдэн 45 крэйцараў[3][4].
Мюнхенскі манетны дагавор страціў сваю сілу пасля ўвядзення адзінай валюты аб’яднанай пасля франка-прускай вайны ў 1871 годзе Германскай імперыі — залатой маркі. Пасля аб’яднання 1 гульдэн абменьваўся на 1 марку 71 пфеніг[3].