«Папахі на вежах» (руск.: Папахи на башнях) — сатырычнае апавяданне расійскага пісьменніка Віктара Пялевіна, упершыню апублікаванае ў 1995 годзе ў часопісе «Огонёк»[1][2].
Шаміль Басаеў разам са сваімі баявікамі без асаблівага супраціўлення захоплівае Маскоўскі Крэмль. Ён мяркуе, што дадзены захоп будзе мець вялікае палітычнае і эканамічнае значэнне. Аднак неўзабаве ўсё ператвараецца ў абсурд. СМІ спаборнічаюць за тое, каб асвятляць гэтыя падзеі. У палон добраахвотна здаюцца мноства медыйных персон, якія робяць сабе на гэтым імідж. У Крамлі пачынаюць здымаць рэкламныя кліпы, а таксама тэлешоў «Папахі на вежах», дзе рэкламны час каштуе 250 000 долараў за хвіліну[3][4][5]. Многія баявікі адмаўляюцца ад сваіх ідэй: «Разумееш … Раней мы змагаліся за ідэю, так? А ў Маскву прыехалі, так зразумелі, што ідэй у гэтым свеце вельмі шмат бывае. Любую выбірай, так?». На Басаева неўзабаве перастаюць звяртаць увагу. Усвядоміўшы, што сітуацыя выходзіць з-пад кантролю, Басаеў пакідае Крэмль і Маскву разам з невялікай групай верных яму баявікоў. Напрыканцы ён кажа ў бок Масквы: «гора табе, Вавілон, горад моцны!».
Такім чынам, нягледзячы на тое, што войска і ФСБ аказваюцца нямоглыя перад баявікамі Басаева, яны вымушаныя капітуляваць перад расійскай медыяіндустрыяй. Тут прасочваецца некаторая паралель з «Вайной светаў» Герберта Уэлса[6].
Гэтым апавяданням Пялевін дэманструе, што пасля распаду Савецкага Саюза ролю «зомбіфікатара» ўзяло на сябе тэлебачанне[7].