Ота Бёкель (ням.: Otto Böckel; 1859—1923) — нямецкі фалькларыст і палітык, значны дзеяч радыкальнага германскага антысемітызму, які адным з першых стаў паспяхова выкарыстоўваць антысеміцкія настроі ў патрэбным яму ключы.
Ота Бёкель нарадзіўся 2 ліпеня 1859 года ў Франкфурце-на-Майне. Бібліятэкар па прафесіі, ён спачатку вывучаў права ў Марбурскім унівэрсытэце, але кінуў яго дзеля вывучэння фальклору. Пазней слухаў лекцыі ў універсітэтах Гісена, Гейдэльберга і Лейпцыга, вывучаў мовы, і ў 1882 годзе атрымаў доктарскую ступень[3].
Прыйшоўшы ў 1986 годзе ў палітыку, Бёкель стаў весці агітацыю супраць антысэмітаў, якія ідуць на буксіры ў кансерватараў, патрабуючы адрачэння ад партыйнасці і ператварэння антысемітызму ў нацыянальную справу. У гэтым сэнсе яго брашура «Die Judenfrage als nationale Existenzfrage» з’явілася новым антысеміцкім лозунгам, варожа сустрэчаным кансерватыўнымі элементамі[4].
Стаўшы ў 1887 годзе на чале створанай ім жа «Антысеміцкай народнай партыі», неўзабаве пераназванай у «Нямецкую партыю рэформ», ён канчаткова парваў з правым крылом антысэмітаў і павёў энергічную кампанію на карысць радыкальнага антысемітызму, якая скончылася шэрагам перамог: у 1887 годзе Ота Бёкель велізарнай большасцю галасоў быў абраны ад Марбурга ў Рэйхстаг, і адна з яго агітацыйных прамоў, выдадзеная брашурай пад назвай «Juden, die Könige unserer Zeit», вытрымала на працягу некалькіх месяцаў каля ста выданняў[4].
Сам Бёкель атрымаў мянушку «сялянскага караля», так як у сваіх прамовах, у процівагу кансерватыўным антысемітам, абараняў інтарэсы дробнага землеўладальніка і парабка. Агітацыя А. Бёкеля за перыяд 1887—1893 гг. мела велізарны поспех, і з шаснаццаці антысеміцкіх дэпутатаў рэйхстага 1893 года трынаццаць належала да фракцыі Бёкеля; яго поспех заахвоціў правых антысэмітаў пайсці насустрач дэмагагічным прыёмам «рэфармістаў», і калі ў 1894 годзе (на кангрэсе ў Айзенахе) адбылося прымірэнне паміж абедзвюма антысеміцкімі фракцыямі, Бёкель парваў зносіны з «збанкрутавалай» партыяй, абвясціўшы сябе пазапартыйным[4].
У 1900 годзе Ота Бёкель сумесна з Паулем Фёрстарам[de] арганізаваў «Нямецкі народны саюз»[4] У 1903 годзе Бёкель праваліў выбары ў Марбургу[5], які з 1887 года бесперапынна пасылаў яго ў Рэйхстаг. У значнай ступені гэтаму спрыяла беспрынцыповасць Бёкеля, як радыкала, падчас найважнейшых галасаванняў у Рэйхстагу; там жа, дзе галасаванне з’яўлялася відавочнай здрадай палітычнай платформе радыкальных антысэмітаў, Бёкель, нароўні з іншымі прыхільнікамі новага кірунку ў антысемітызме, устрымліваўся ад падачы голасу; так, з 188 пайменных галасаванняў, якія адбываліся ў Рэйхстагу ў 1898—1903 гг. ён 144 разы устрымаўся ад падачы голасу[4][6].
З найбольш яркіх антысеміцкіх выступленняў Бёкеля ў парламенце варта адзначыць яго рэзкую прамову, вымаўленую ў 1902 годзе з нагоды Коніцкай справы, калі яўрэяў абвінавацілі ў забойстве студэнта Эрнста Вінтэра з рытуальнай мэтай[4][7].
З выдадзеных Бёкелем прац заслугоўваюць асаблівай увагі: «Die europäische Judengefahr» (1887) і «Die Quintessenz der Judenfrage» (1887). Акрамя таго, Бёкель з 1887 па 1895 год выдаваў штотыднёвы часопіс «Der Reichsherold». Пэўным поспехам карысталіся таксама і яго народныя песні[4].
Ота Бёкель памёр 17 верасня 1923 года ў Міхендорфе[8].