Асноўны артыкул: Грамадзянская вайна ў Лівіі (2011)
У выніку грамадзянскай вайны ў Лівіі краіне нанесены вялікі ўрон. За перыяд з лютага па кастрычнік 2011 года загінулі ад 25 да 50 тыс. чалавек[1][2][3], што робіць гэтую вайну адной з самых кровапралітных канфліктаў Арабскай вясны, саступаючы толькі грамадзянскай вайне ў Сірыі. З-за пачатку хваляванняў у краіне адбылася дэстабілізацыя не толькі ў самой Лівіі, але ў некаторых іншых краінах рэгіёну. У прыватнасці, туарэгі, якiя ваявалі за Кадафі i беглі потым ад рэпрэсій паўстанцаў у суседнее Малі, паднялі там паўстанне і ўзялі пад кантроль увесь поўнач гэтай дзяржавы[4].
У студзені 2013 года новы лівійскі ўрад заявіў, грунтуючыся на незавершаных даследаваннях, што ў ходзе канфлікту было забіта 4700 паўстанцаў і столькі ж лаялістаў. Паводле ацэнак, 2100 паўстанцаў і лаялістаў прапалі без вестак. Колькасць забітых і зніклых без вестак грамадзянскіх асоб не падлічвалася[3].
Страты сярод урадавай арміі і праўрадавых рушэнняў склалі 2114 загінулых і як мінімум 812 палонных[5]. Вялікія страты панесла Брыгада Хаміса (9000 забітых, параненых, зніклых, палонных i дэзерцiраў, што складае 90% ад асабістага складу)[6]. Некаторых частка палоненых лаялістаў было пакарана. Так, у жніўні 2011 у Місураце паўстанцы забілі каля 1000 палонных[7].
Паўстанцы страцілі 4145 чалавек забітымі, 3144 прапаўшымі без вестак і звыш 1000 параненых (толькі на Усходнім фронце)[8][9]. Страты замежных сіл склалі адзін лётчык, які загінуў у авіякатастрофе ў Італіі[10], а таксама ад 21 да 35 байцоў брытанскага спецатрада SAS[11][12]. Падчас канфліктаў НАТА страціла два лятальных апарата: адзін F-15[13] (упаў з-за тэхнічных непаладак) і адзін беспілотнік[14]. Шэраг расійскіх ваенных экспертаў, спасылаючыся на неназваную крыніцу ў Бундэстагу, сцвярджаюць, што Вялікабрытанія страціла 1500—2000 салдат, Францыя — 200—500 чалавек, ЗША — не менш за 200, Катар — больш за 700[15]. Аднак гэтыя дадзеныя выклікаюць вялікія сумневы, бо не пацверджаны ніякімі афіцыйнымі крыніцамі.
Дакладныя дадзеныя пра страты мірнага насельніцтва адсутнічаюць. Па заяве афіцыйнага Трыпалі 1 чэрвеня 2011 года, з 19 сакавіка па 26 мая толькi ад ракет і бомбаў НАТА было забіта 718 і паранена 4067 чалавек[16]. Лiвiйскае адзяленне МКЧК заявiла аб 1 400 загiнулух грамадзянскix ад дзеянняў iнтэрвентаў[17]. Паводле інфармацыі, агучанай паўнамоцным паслом Ісламскай Рэспублікі Іран у Расіі Махмудам Рэзай Саджадзі, толькі пад натаўскімі бамбаваннямі загінула 40 тыс. жыхароў[18]. Па дадзеных былога пасла Расіі ў Лівіі Уладзiмiра Чамава ў ходзе ваенных дзеянняў прапала без вестак 30 тысяч лівійцаў[19].
Асноўныя артыкулы: Узброеныя сутыкненні ў Лівіі (2011—2014) і Грамадзянская вайна ў Лівіі (з 2014) 23 кастрычніка 2011 года паўстанцы і сілы НАТА абвясцілі аб сваёй перамозе. Нягледзячы на гэта, канфлікт прадоўжыўся. Фактычны, адбыўся развал Лівіі як адзінай дзяржавы. Рэальная ўлада ў краіне належыць мноству апалчэнняў, створаных па тэрытарыяльна-племянном прынцыпе. Пра аўтаномію ад цэнтра заявіла Кірэнаіка, дзе былі сфармаваныя уласны Вышэйшы пераходны савет і міністэрства[20]. Следствам таксама стала міжплемянных барацьба, якую стрымліваў рэжым Кадафі[21].
Да ўсяго іншага, некаторыя прыхільнікі загінулага лідара краіны Кадафі працягвалі супраціў[22], а ў шэрагах паўстанцаў наспеў раскол[23]. На гэтым фоне актывізаваліся ісламскія сілы, спярша Ансар аль-Шарыя, а неўзабаве i Ісламская дзяржава.
У 2014 канфлікт дасягнуў свайго апагею: у Трыпалі сфарміраваны Усеагульны Нацыянальны Кангрэс (у 2016 перадаў свае паўнамоцтвы Прэзідэнцкаму савету і Ураду нацыянальнага адзінства), а ў Табруку — Палата прадстаўнікоў, што азначала ўсталяванне двоеўладдзя. Абодва урадаў вядуць вайну як паміж сабой, так і з ІД і племяннымі апалчэннямi[24].
Па дадзеных даследаванні міжнароднай кансалтынгавай кампаніі Geopolicity, толькі бюджэтныя страты Лівіі склалі каля $14 млрд. Вялікі ўрон быў нанесены інфраструктуры краіны. Да жніўня 2011 года з-за недахопу сыравіны і дрэннага тэхнічнага стану ўсталі ўсе нафтаперапрацоўчыя заводы краіны[25]. Паводле ацэнак МВФ страты ВУП краіны да восені 2011 года склалі $7,7 млрд[26]. Па выніках жа 2011 года ВУП краіны страціў 60% у параўнанні з 2010 годам. Высокага ўзроўню дасягнула інфляцыя, на што паказвае павелічэнне грашовай масы лівійскіх дынараў больш чым удвая[27].
Была замарожаная значная частка з $150 млрд, якія належаць Лівіі, на замежных рахунках[9]. Непасрэдныя разбурэння ад натаўскіх бамбаванняў ацэньваюцца ў $14 млрд, што ў 7 разоў перавышае шкоду для краіны ад нямецкіх бамбардзіровак падчас Другой сусветнай вайны ў супастаўных цэнах[28].
Вялікія страты панесла нафтавая галіна. Калі да пачатку канфлікту штодзённая здабыча нафты складала 1,6 мільёна барэляў у суткі, то ў сярэдзіне верасня здабывалася ўсяго 200 тыс. Гэта значыць, здабыча звалілася ў 8 разоў[29]. Вынікам гэтага стаў скачок коштаў на нафту[30], у выніку чаго базавая цана барэля нафты АПЕК дасягнула 2,5 гадовага максімуму[31]. Так, ужо 22 лютага 2011 года цана паднялася на 3,4%, а 2 дні праз быў зафіксаваны новы скачок — на 4,8%, у выніку чаго кошт нафты дасягнула $ 111,01 за барэль, а да красавіка дасягнула 120,91%[32]. Паводле ацэнкі міністра фінансаў Лівіі Абдэльхафіза аз-Злітні, да жніўня 2011 года страты нафтавай галіне краіны склалі да $50 млрд, у тым ліку $20 млрд ад прыпынення экспарту нафты[33].
Першапачаткова лівійскія ўлады планавалі аднавіць даваенныя тэмпы здабычы нафты да канца 2011, а затым да сярэдзіны 2012 года. Але і да пачатку 2013 года ўзровень здабычы адноўлены ня быў і складаў не больш за 1,4 млн. барэляў у суткі. Складанасці ў аднаўленні здабычы звязаны з пастаяннымі ўзброенымі сутыкненнямі ў Кірэнаіке, асноўным нафтаздабыўным рэгіёне краіны, і з адсутнасцю неабходных фінансавых рэсурсаў[34].
Пад пагрозай апынулася функцыянаванне і далейшае развіццё найбуйнейшага ірыгацыйнага праекта ў свеце — Вялікай рукатворнай ракі, а таксама будаўнічы праект «Новы Дубай», у рамках якога на працягу 10 гадоў меркавалася інвеставаць у будаўніцтва каля $500 млрд[35].
Па выніках канфлікту Лівія ператварылася ў даўжніка краін, дзе праходзілі лячэнне паўстанцы. Так, доўг толькі перад Грэцыяй склаў каля €150 млн[36].
Аднак знешнегандлёвы абарот з ЕС, скараціўся ў 2011 годзе амаль утрая, ужо ў 2012 годзе перавысіў узровень 2010 года[37].
У турмах шматлікіх рэгіянальных брыгад знаходзіцца каля 8,5 тыс. чалавек, якія абвінавачваюцца ў супрацоўніцтве з ранейшай уладай, у той час як колькасць палітычных зняволеных пры М. Кадафі не перавышала 6 тыс[27].
Следствам грамадзянскай вайны стаў рост злачыннасці. Так, новыя ўлады зафіксавалі рост забойстваў у 2012 годзе ў параўнанні з 2011 годам на 503%, колькасць крадзяжоў на 448% і г.д[38]. Распаўсюджанай практыкай сталі расправы баевікоў над сваімі апанентамі прама ў бальніцах, куды апошнія траплялі пасля ўзброеных сутыкненняў[39][40].
З-за адсутнасці бяспекі паўсталі праблемы з авіязносінамі ў краіне. Так, Lufthansa, якая арганізавала рэгулярныя палёты ў Лівію яшчэ ў лютым 2012 года, праз год была вымушана іх спыніць у сувязі з «напружанай сітуацыяй у рэгіёне»[41].
Па дадзеных прадстаўніка Упраўлення Вярхоўнага камісара ААН па справах бежанцаў ААН Мелісы Флемінг, па стане на 2 сакавіка колькасць бежанцаў у раёне канфлікту дасягнула 180 тысяч чалавек. У Егіпет беглі 77 тысяч чалавек (у асноўным, этнiчныя егіпцяне), прыкладна столькі ж — у Туніс, яшчэ каля 30 тысяч чакаюць сваёй чаргі на мяжые[42]. Страты — ад 351 да 6000 чал. да пачатку мая, паводле інфармацыі агучанай камісарам па ўнутраных справах ЕС Сесіліяй Малмстрэм, колькасць бежанцаў складала 650 або 750 тыс.[43][44].
Па дадзеных Упраўлення вярхоўнага камісара ААН па справах бежанцаў пікавыя паказчыкі зыходу бежанцаў з Лівіі складалі 10-15 тыс. чалавек у суткі[45].
Па паведамленні BBC News, у сярэдзіне жніўня 2011 года больш за 30 тыс. чалавек былі выгнаныя з горада Таварга ў паўночнай Лівіі. Меркавана, гэта было актам помсты і калектыўным пакараннем за падтрымку жыхарамі сіл Кадафі пры аблозе Місураты[46].
Згодна з дакладам ААН ад 18 студзеня 2012 года негатыўны эфект ад лівійскага крызісу ў выглядзе наплыву бежанцаў выпрабавалі ўсе краіны рэгіёну Сахель, а менавіта Алжыр, Чад, Егіпет, Малі, Маўрытанія, Нігер і Туніс[47].