У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Будыка. Міхаіл Іванавіч Буды́ка[6] (20 студзеня 1920, Гомель — 10 снежня 2001, Санкт-Пецярбург) — вучоны ў галіне геафізікі, геаграфіі, геахіміі[7]. Член-карэспандэнт Акадэміі навук СССР (1964), акадэмік Расійскай акадэміі навук (1992).
М. І. Будыка нарадзіўся ў горадзе Гомель. У 1942 годзе скончыў Ленінградскі політэхнічны інстытут. Працаваў у Галоўнай геафізічнай лабараторыі імя А. І. Ваейкава, у 1954—1972 гг. на пасадзе дырэктара, з 1972 года — загадчыка аддзелам. З 1975 года загадчык аддзелам у Дзяржаўным гідралагічным інстытуце ў Ленінградзе.
М. І. Будыка належаць навуковы працы па фізічнай кліматалогіі, актынаметрыі, біякліматалогіі, экалогіі, цеплавому балансу зямной паверхні. Разам з акадэмікам А. А. Грыгор’евым сфармуляваў «перыядычны закон геаграфічнай занальнасці». У 1955 годзе ўвёў колькасны крытэрый геабатанічных зон (радыяцыйны індэкс сухасці Будыка)[8]. Пад яго кіраўніцтвам выдадзены (у 1956, 1963 гг.) атлас цеплавога балансу Зямлі[8].
Аўтар больш за 200 навуковых і навукова-папулярных артыкулаў, 24 манаграфій.
Сярод апублікаванага: