Мікалай Георгіевіч Беражкоў (12 чэрвеня 1886, Ніжні Ноўгарад, Расійская імперыя — 12 сакавіка 1956, Масква, СССР) — савецкі гісторык і археограф. Доктар гістарычных навук (1946 год). Вучань М. К. Любаўскага.
Нарадзіўся ў сям’і настаўніка гімназіі. Скончыў Ніжагародскую мужчынскую гімназію, дзе атрымаў добрую падрыхтоўку па мовах. Вучыўся і гуляў разам з Я. М. Свярдловым[1]. У 1910 годзе скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Маскоўскага ўніверсітэта, дзе выкладаў спецыяліст па гісторыі Вялікага Княства Літоўскага М. К. Любаўскага.
У 1910—1919 гадах працаваў у Маскоўскім архіве Міністэрства юстыцыі; адначасова (у 1918—1919 гадах) — асістэнт Маскоўскага археалагічнага інстытута. У наступныя гады выкладаў у ВНУ Масквы, Ніжняга Ноўгарада, Разані. У 1924—1934 гадах працаваў у Музеі рэвалюцыі СССР, у 1934—1936 гадах — у музеі «Катарга і ссылка», у 1936—1951 гадах — у Інстытуце гісторыі АН СССР.
Займаўся крыніцазнаўствам, гісторыяй Вялікага Княства Літоўскага, якому прысвяціў серыю артыкулаў. Асноўным яго даследаваннем з’яўляецца доктарская дысертацыя «Літоўская метрыка як гістарычная крыніца» (1946 год). Апошнія гады жыцця займаўся храналогіяй рускіх летапісаў.