У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Бруноў. Мікалай Іванавіч Бруноў (руск.: Николай Иванович Брунов; 13 (25) лістапада 1898, Масква — 25 лістапада 1971) — савецкі гісторык архітэктуры. Доктар мастацтвазнаўства (1943), член-карэспандэнт Акадэміі архітэктуры СССР (1941—1956), правадзейны член Акадэміі будаўніцтва і архітэктуры СССР (1957—1964).
У 1920 годзе скончыў гісторыка-філалагічны факультэт Маскоўскага ўніверсітэта, з 1934 года — прафесар Маскоўскага архітэктурнага інстытута. Карыстаўся вялікім аўтарытэтам у навуковых колах, меў шматлікія дзяржаўныя ўзнагароды, у тым ліку ордэн Леніна (1953 г.). Асноўны круг навуковых інтарэсаў — антычная, візантыйская і старажытнаруская архітэктура.
Пахаваны на могілкі с. Ізварына Кунцаўскага раёна Маскоўскай вобласці (цяпер — Новамаскоўская адміністрацыйная акруга Масквы).
Аўтар прац па гісторыі архітэктуры еўрапейскіх краін, у т. л. Візантыі і Расіі. Адзін з даследчыкаў беларускай архітэктуры. У артыкуле «Беларуская архітэктура XI—XII ст.» (1928) выказаў меркаванне, што ў Полацку і Смаленску ў 12 ст. склалася арыгінальная творчая манера дойлідства, якая ўплывала на архітэктуру Смаленска і Ноўгарада[2].