Мары́я Гжэгажэ́ўская (польск.: Maria Grzegorzewska; 18 красавіка 1888 — 7 мая 1967) — польская асветніца, якая папулярызавала ў Польшчы рух спецыяльнай педагогікі. Нарадзілася ў сям’і з Жамойці, і праз сваіх бацькоў падвергнулася моцнаму ўплыву гуманітарызма. Пасля наведвання падпольных школ, каб атрымаць адукацыю па-польску, яна працягнула адукацыю ў Ягелонскім універсітэце ў Кракаве, а ў 1913 годзе далучылася да сваёй зямлячкі Юзэфы Ятэйкі ў Бруселі, каб навучацца на Міжнародным педалагічным факультэце. Калі навучанне ў Бельгіі перапынілася праз Першую сусветную вайну, Гжэгажэўская накіравалася ў Парыж, дзе атрымала ступень доктара навук у Сарбоне ў 1916 годзе.
Пасля стварэння Другой польскай рэспублікі ў 1918 годзе Гжэгажэўская вярнулася ў Польшчу, маючы намер стварыць праграмы, якія б адпавядалі патрэбам дзяцей-інвалідаў, і правесці адукацыйныя рэформы дзеля паляпшэння іх жыцця. У 1919 годзе яна пачала працаваць у Міністэрстве рэлігійных спраў і народнай адукацыі, стварыўшы ўстановы догляду за дзецьмі-інвалідамі, школы спецыяльнай педагогікі і навучальныя праграмы для настаўнікаў. Выкарыстоўваючы ўласную метадалогію, яна распрацавала навучальны план, які ў 1922 годзе быў рэалізаваны ў Дзяржаўным інстытуце спецыяльнай педагогікі. Дзяячка кіравала гэтым інстытутам ад яго заснавання па сваю смерць.
Падчас Другой сусветнай вайны Гжэгажэўская працавала медыцынскай сястрой, актыўна ўдзельнічала ў польскім руху супраціву і выкладала ў Варшаве. Далучылася да Жэготы і аказвала дапамогу яўрэям. У 1957—1960 гадах працавала штатным прафесарам Варшаўскага ўніверсітэта. Яе праца ў галіне навукі і польскай сістэмы адукацыі была адзначана шматлікімі ўзнагародамі і адзнакамі.