У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Свірыдзенка. Ліната Пятроўна Свірыдзенка (нар. 28 жніўня 1933, в. Шумшчына, Лёзненскі раён) — навуковец. Доктар геолага-мінералагічных навук, прафесар. Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Карэлія.
Пасля заканчэння сярэдняй школы ў г. Роўна (Украіна) Ліната Свірыдзенка паступіла на геалагічны факультэт Львоўскага ўніверсітэта. Вытворчую практыку яна праходзіла ў Сібіры, у Чыцінскім геалагічным упраўленні, куды і была размеркавана ў 1956 годзе пасля заканчэння ўніверсітэта. Чыцінскім геалагічным упраўленнем была прынята на працу малодшым геолагам Балейскай геолага-здымачнай партыі. З 1957 года — геолаг Балейскай партыі, з 1960 года — геолаг Анікінскай партыі.
У 1962 годзе па сямейных абставінах Ліната Пятроўна была вымушана пераехаць у Петразаводск, дзе яна паступіла ў аспірантуру Інстытута геалогіі Карэльскага філіяла Акадэміі навук СССР.
У 1967 годзе была залічана на пасаду малодшага навуковага супрацоўніка Карэльскага філіяла, які пазней быў ператвораны ў Карэльскі навуковы цэнтр Расійскай Акадэміі навук (КНЦ РАН). У 1974 годзе Ліната Свірыдзенка стала пераможцай спаборніцтва навуковых супрацоўнікаў, і ў 1975 годзе была ўзнагароджана медалём «За працоўную доблесць».
У 1995 годзе Л. П. Свірыдзенка была абрана замежным членам Нью-Ёркскай Акадэміі навук, праз два гады яна была пераведзена на пасаду галоўнага навуковага супрацоўніка КНЦ РАН. Тады ж ёй было прысуджана званне «Заслужаны дзеяч навукі».
З’яўляецца прызнаным спецыялістам у галіне вулканізму і гранітаўтварэння і іх уздзеяння на фарміраванне зямной кары. Яшчэ першыя публікацыі маладога кандыдата навук у цэнтральных часопісах Акадэміі навук прынеслі ёй вядомасць у сусветнай геалагічнай супольнасці. Пачынаючы з 1991 года, яна актыўна ўдзельнічала ў выкананні шэрагу міжнародных праектаў, выступала з дакладамі на міжнародных канферэнцыях у Фінляндыі, Аўстрыі, Канадзе, была членам розных еўрапейскіх і міжнародных камісій па абранай тэматыцы.
З 2006 года Ліната Пятроўна прымае ўдзел у апошнім з міжнародных праектаў. А праз 2 гады даследчыца заканчвае пісаць манаграфію, якая была прысвечана пытанням экалагічнай бяспекі паўднёва-ўсходняй ускраіны Фенаскандынаўскага шчыта (Ладажскае возера)[1].