Луіджы Руснаці (таксама бел.: Алаіз Руснаці, польск.: Alojzy Rusnati, лац.: Aloysius Rusnati, італ.: Luigi Rusnati; 26 ліпеня 1751, Італія —) — італьянска-лацінскі паэт, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 3 чэрвеня 1768 г. у Мілане. У 1783 г. пераехаў у Полацк. Пачаў з пасадаў прэфекта бібліятэкі і прэфекта тэатра ў Полацкім езуіцкім калегіуме. 15 жніўня 1786 г. склаў апошнія зарокі[1].
У 1786—1794 гг. — прафесар філасофіі і матэматыкі ў Віцебскім езуіцкім калегіуме. У 1794 г. вярнуўся ў Полацк, дзе да 1816 г. быў прафесарам тэалогіі і канонаў Полацкага езуіцкага калегіума, а з 1812 г. — Полацкай езуіцкай акадэміі. Пад час вайны 1812 г. заставаўся ў горадзе, занятым войскамі Вялікай арміі Напалеона, і даглядаў у шпіталі параненых італьянскіх салдат і афіцэраў[2].
Займаў высокія пасады ў Полацкай езуіцкай акадэміі і Таварыстве Ісуса: дэкан факультэта філасофіі і вольных мастацтваў (1813—1814) і тэалагічнага факультэта (1814—1818), кансультант беларускага правінцыяла Таварыства Ісуса Станіслава Свентахоўскага (1817—1819)[3].
Маючы паэтычнае дараванне, шмат часу прысвячаў творчасці. Аўтар італьянска- і лацінамоўных канцанет, эклог, эпіграм і песень для дэкламацыяў. Актыўна супрацоўнічаў з полацкім езуіцкім тэатрам. Пасля смерці ў 1805 г. Нікодама Мусніцкага лічыўся галоўным паэтам акадэміі[4]. У асабістай калекцыі Л. Руснаці налічвалася 2494 кніг (найбольшы прыватны кніжны збор у Полацкай акадэміі), у тым ліку 106 Біблій на розных мовах[5].
Пасля выгнання езуітаў з Расійскай імперыі (1820) вярнуўся на Радзіму, дзе неўзабаве памёр.
Сярод твораў Л.Руснаці