wd wp Пошук: ⬜

Леанід Рыгоравіч Рахленка

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Рахленка.

Леанід Рыгоравіч Рахленка (1907, г.п. Церахоўка, Добрушскі раён — 1986) — беларускі акцёр, рэжысёр. Народны артыст Беларусі (1946) і Народны артыст СССР (1966), лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1970).

Біяграфія

У 1925—1927 гадах навучаўся ў Ленінградскім інстытуце сцэнічнага мастацтва (Расійская СФСР) на курсе Леаніда Віўена і Сяргея Радлава. З 1926 года ў Ленінградскім рабочым тэатры пралеткульта. У 1929—1981 гадах у Беларускім тэатры імя Янкі Купалы, дзе ў 1937—1941 гадах займаў пасаду мастацкага кіраўніка. Адначасова ў 1956—1958 і 1967—1969 гадах быў мастацкім кіраўніком студый пры тэатры.

Творчасць

Выкананыя ім ролі былі адметныя выразнасцю душэўных уласцівасцей, светапогляднай абагульненасцю і падрабязнасцю распрацоўкі. Ён выканаў наступныя ролі ў адпаведных пастаноўках:

Старац — «Раскіданае гняздо» Янкі Купалы;
Сымон — «Салавей» Змітрака Бядулі;
Гарлахвацкі — «Хто смяецца апошнім» Кандрата Крапівы;
Добрых — «Амністыя» Мікалая Матукоўскага;
Круціцкі — «На ўсякага мудраца хапае прастаты» Аляксандра Астроўскага;
Прыбыткоў — «Апошняя ахвяра» А.Астроўскага;
Дудукін — «Без віны вінаватыя» Астроўскага;
Бубнаў — «На дне» Максіма Горкага;
Бераст — «Платон Крэчат» Аляксандра Карнейчука;
Сцяпан Сыравараў — «У мяцеліцу» Леаніда Лявонава;
Ён — «Чацверты» Канстанціна Сіманава [1].

Яго пастаноўкі вызначаліся дакладнасцю вобразнай будовы, тонкай распрацоўкай характараў і акцёрскай спалучанасцю. На памостках Купалаўскага тэатра ён паставіў:

1934 — «Канец дружбы» са Львом Літвінавым;
1936 — «Ваўкі і авечкі» А.Астроўскага;
1937 — «Скупы» Мальера;
1937 — «Салавей» з Л.Літвінавым;
1938 — «Без віны вінаватыя» Астроўскага;
1938 — «Партызаны» з Канстанцінам Саннікавым;
1939 — «Хто смяецца апошнім» з Восіпам Раеўскім;
1941 — «У стэпах Украіны» А.Карнейчука;
1943 — «Рускія людзі» К.Сіманава;
1953 — «Каварства і каханне» Фрыдрыха Шылера;
1954 — «Вогненны мост» Барыса Рамашова;
1956 — «Пані міністэрша» Браніслава Нушыча;
1962 — «Паўночная мадонна» братоў Тур (Леаніда Тубельскага і Пятра Рыжэя)[1].

Фільмаграфія

1941 — «Жыві, родная Беларусь» (музычны фільм): паэт
1941 — «Марскі ястраб»: контр-адмірал
1954 — «Хто смяецца апошнім»: кіраўнік інстытута Гарлахвацкі
1956 — «Міколка-паравоз»: нямецкі палкоўнік
1957 — «Палеская легенда»: пан Іван
1957 — «Далёкае і блізкае»: Чугай
1957 — «Сцяпан Кальчугін»: Бахмуцкі
1958 — «Гадзіннік спыніўся апоўначы»: Курт фон Готберг
1960 — «Веснавыя навальніцы»[1]: прафесар
1978 — «Расклад на паслязаўтра»: прафесар Калмыкаў
1980 — «Атланты і карыятыды»: Багдан Вітальевіч

Сям’я

жонка Лідыя Ржэцкая (1899—1977) — актрыса, народная артыстка СССР (1955)
Дачка Валянціна (нар. 1931) — беларуская піяністка[2].
брат Аляксандр Рахленка (1918—1959) — акцёр
унук Аляксандр Юр’евіч Рахленка (нар. 1961) — кінаакцёр

Узнагароды і званні

заслужаны артыст Беларускай ССР [3]
народны артыст БССР (1946)
народны артыст СССР (1966)
Дзяржаўная прэмія Беларускай ССР (1970)
Ганаровая грамата Прэзідыума ВС БССР (1982)
ордэн Кастрычніцкай Рэвалюцыі
тры ордэны Працоўнага Чырвонага Сцяга (1940, 1948, 1955)
ордэн Дружбы народаў (1977)
медалі.

Зноскі

1 2 3 Клара Кузняцова. Рахленка // Беларуская энцыклапедыя ў 18 тамах / гал.рэд. Генадзь Пашкоў. — Мінск: Беларуская Энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2001. — Т. 13. — С. 380-381. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0216-4.
↑ СЕМЬЯ С ИСТОРИЕЙ. Лидия Ржецкая, Леонид Рахленко, Генрих Вагнер — три народных артиста в одной семье Архівавана 7 студзеня 2021.
↑ Рахленко Леон Гдальевич

Літаратура

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2001. — Т. 13: Праміле — Рэлаксін. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0216-4 (т. 13), ISBN 985-11-0035-8.
Рахле́нка Леанід Рыгоравіч // Беларусь: энцыклапедычны даведнік / Рэдкал. Б. І. Сачанка (гал. рэд.) і інш.; Маст. М. В. Драко, А. М. Хількевіч. — Мн.: БелЭн, 1995. — С. 626. — 800 с. — 5 000 экз. — ISBN 985-11-0026-9.