Крымская платформа (укр.: Кримська платформа, англ.: Crimea Platform, крымскатат.: Qırım platforması) — ініцыяваны Украінай і яе прэзідэнтам Уладзімірам Зяленскім міжнародны каардынацыйны механізм, накіраваны на павышэнне эфектыўнасці міжнароднага рэагавання на працяглую акупацыю Крыма[1], абарону правоў чалавека ў Крыме і дэакупацыю паўвострава.
У 2014 годзе Міжнародныя арганізацыі прызналі акупацыю і анексію Крыма незаконнымі[2] і асудзілі дзеянні Расіі, а краіны Захаду ўвялі эканамічныя санкцыі супраць Расіі. ЕС і ЗША праводзяць паслядоўную палітыку непрызнання расійскіх дзеянняў у Крыме і Севастопалі.
Гл. таксама: Крымская дэкларацыя[uk]
Аднак, з разгортваннем агрэсіі Расіі на Данбасе, пытанне дэакупацыі АР Крым і Севастопаля практычна знікла з парадку дня міжнароднай палітыкі. Каб вярнуць тэму ў цэнтр палітычнага і экспертнага дыялогу з міжнароднымі партнёрамі ў 2020 годзе ва Украіне з’явілася ідэя стварання стала дзеючай платформы для абмеркавання пытання дэакупацыі Крымскага паўвострава.
Пра планы такой пляцоўкі ўпершыню заяўлялі ў Міністэрстве па пытаннях рэінтэграцыі часова акупаваных тэрыторый Украіны[3], а на 75-й сесіі Генеральнай Асамблеі ААН у верасні 2020 года Прэзідэнт Зяленскі заклікаў краіны-ўдзельніцы далучыцца да стварэння такой платформы. 26 лютага 2021 года Уладзімір Зяленскі падпісаў Указ «Пра асобныя меры, накіраваныя на дэакупацыю і рэінтэграцыю часова акупаванай тэрыторыі Аўтаномнай Рэспублікі Крым і горада Севастопаля», якім пастанавіў утварыць арганізацыйны камітэт па падрыхтоўцы і правядзенні ва Украіне ўстаноўчага саміту Крымскай платформы. Паводле Указа, МЗС Украіны забяспечвае каардынацыю ўдзелу Украіны ў дзейнасці Крымскай платформы. Старшыня арганізацыйнага камітэта па падрыхтоўцы ўстаноўчага саміту Крымскай платформы — міністр замежных спраў Украіны Дзмітрый Кулеба.
Устаноўчы саміт «Крымскай платформы» прайшоў 23 жніўня 2021 года[4].
Міністр замежных спраў Украіны Дзмітрый Кулеба вызначыў пяць чаканых прыярытэтаў працы «Крымскай платформы»:
Па-першае, бяспека, уключна са свабодай мараплаўства. Па-другое, забеспячэнне эфектыўнасці санкцыйных абмежаванняў супраць дзяржавы-агрэсара. Па-трэцяе, абарона правоў чалавека і міжнароднага гуманітарнага права. Па-чацвёртае, абарона адукацыйных, культурных, рэлігійных правоў. Па-пятае, пераадоленне негатыўнага ўплыву часовай акупацыі Крыма на эканоміку і навакольнае асяроддзе. — Дзмітрый Кулеба[5]