.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw{display:inline-block}.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst a::first-letter,.mw-parser-output .ts-wikidata-positions-uppercasefirst span.iw::first-letter{text-transform:capitalize}
Карнелі Стаўпавіцкі-Лябецкі (польск.: Korneliusz Stołpowicki-Lebiecki herbu Ościa або Lebecki, 17 сакавіка 1689, каля Слоніма, Вялікае Княства Літоўскае, цяпер Беларусь ― 22 студзеня 1730, Яцвіск, цяпер Свіслацкі раён Гродзенскай вобласці, Беларусь) ― епіскап Уладзімірскі і Берасцейскі Рускай уніяцкай царквы (1729—1730), базыльянін, протаархімандрыт Кангрэгацыі Святой Тройцы (1726—1730), архімандрыт Дубенскі і Дзерманскі, архімандрыт Супрасльскі.
Нарадзіўся ў шляхецкай сям’і лацінскага абраду ў ваколіцах Слоніма, быў сынам Пятра і Ганны. Пасля далучэння да базыльян і прыняцця вечных абяцанняў 3 снежня 1716 г. пачаў навучанне ў грэцкай калегіі святога Афанасія ў Рыме, дзе, відаць, у наступным годзе прыняў святарскае пасвячэнне [2] .
Пасля вяртання ў Рэч Паспалітую ў 1720 г. быў прапаведнікам у базыльянскім манастыры Святой Тройцы ў Вільні, потым — магістр навіцыяту ў Быцені, а пазней рэктар семінарыі пры Базыльянскай калегіі ва Уладзіміры і чыноўнік на тамтэйшай епіскапскай катэдры. У наступныя гады быў ігуменам у базыльянскіх манастырах у Беразвеччы і Уладзіміры, адначасова кансультантам Базыльянскага ордэна. У якасці дэлегата полацкага арцыбіскупа Фларыяна Грабніцкага ўдзельнічаў у з’ездзе іерархаў уніяцкай царквы ў Луцку, дзе падпісаў ліст да Апостальскай Сталіцы, у якім епіскапат выказваў удзячнасць Папе за зацвярджэнне пастановаў Замойскага Сінода і прасіў умяшацца ў справу аховы маёмасці уніяцкай царквы ў Рэчы Паспалітай (ліст датаваны 23 красавіка 1725 г.). На капітуле ў Быцені (13-18 кастрычніка 1726 г.) быў абраны протаархімандрытам Кангрэгацыі Святой Тройцы. Праўдападобна, з 1729 г. ён быў архімандрытам базыльянскага манастыра ў Дзермане і Дубне. 15 студзеня (або 15 лютага) [3] 1729 г. ён быў абраны архімандрытам Супрасльскага манастыра, але з-за непаразуменняў, якія ўзніклі падчас галасавання, адмовіўся ад гэтай годнасці, але пасля яго наступнага аднагалоснага абрання 28 лютага у тым жа годзе даў згоду[4].
12 жніўня 1729г Ён атрымаў ад караля Аўгуста ІІ намінацыю на Ўладзімірскае і Берасьцейскае біскупства, а 3 верасьня атрымаў ад мітрапаліта Атанасія Шаптыцкага грамату на карыстаньне маёмасьцю Ўладзімірскай дыяцэзіі. Падобна, што Стаўпавіцкі завалодаў гэтай маёмасцю яшчэ да біскупскага пасвячэння, што выклікала канфлікт з мітрапалітам Шаптыцкім, які паскардзіўся ў Кангрэгацыю Прапаганды Веры, абвінаваціўшы яго ў адмове вярнуць рухомую маёмасць, срэбра і грошы, якія захоўваліся ў Супрасльскі манастыр пасля смерці (19 верасня 1728 г.) Мітрапаліта Леў Кішка. Кангрэгацыя даручыла нунцыю Каміла Паолуччы ўзяць справу пад свой кантроль. Справа была вырашана вельмі хутка, бо 29 лістапада 1729 г. мітрапаліт пераняў частку рухомай маёмасці, а 11 снежня ў Львове пасвяціў Сталповічаў у біскупы.
З нагоды епіскапскай хіратоніі Стаўповіцкага-Лябецкага іераманах Супрасльскага манастыра Валерыян Завадскі 14 студзеня 1730 г. выдаў прысвечаную новаму біскупу кнігу: «Wiek zakonny w Niebie zapisuiący Dzieie, do czego od śły użycza Piora, to iest Medytacye Zakonne z Przydatkiem Nabożeństwa Kapłańskiego. Przez X. Wáleryana Zawadzkiego Zákonu Swiętego Bazylego W. Konsultora Konwentu Supraśl: do Druku powtornie podane. 1730 год. Дзень 14. Стычня, (Супрасль, Друк О. О. Базыльянаў)» .
Біскуп Карнілій Сталпавіцкі-Лябецкі памёр 22 студзеня 1730 г. у ятвіскім базыльянскім кляштары, праз 42 дні пасля біскупскай хіратоніі. Яго раптоўная смерць выклікала падазрэнне ў царкоўнай іерархіі, а мітрапаліт Шаптыцкі нават дэлегаваў у Супрасльскі манастыр дарадцаў базыльянскага ордэна для расследавання справы, бо існавала падазрэнне, што ў Супраслі атруцілі Стаўпавіцкага.