Карл Іосіф Вірыён, Караль Юзаф Вірыён, Іосіф Іванавіч Вірыён[1][2] (польск.: Karol Józef de Virion; 23 жніўня 1749, г. Нансі[2], Францыя — 1815), французскі і беларускі ўрач, арганізатар аховы здароўя. Доктар медыцыны і хірургіі (1785)[3].
Нарадзіўся ў сям’і Жана-Клода дэ Вір’ёна — прыдворнага медыка імператара Франца I і прыдворнага фармацэўта яго маці(руск.) бел.[2], у другім яго шлюбе з Мары Манік Арманд дэ ля Тур[4]. Быў у бацькі восьмым дзіцем і шостым сынам[5].
Вышэйшую медыцынскую адукацыю атрымаў у Страсбургскім універсітэце, які скончыў са ступенню доктара медыцыны[2]. Пазней яшчэ некалькі гадоў вучыўся ў Венскім універсітэце, пасля чаго вярнуўся на радзіму і стаў працаваць ваенным урачом у Латарынгскай правінцыі. Службу сумяшчаў з выкладаннем анатоміі на медыцынскім факультэце Страсбургскага ўніверсітэта[2].
У 1775 годзе атрымаў запрашэнне ад Радзівілаў працаваць урачом у Нясвіжы[2]. Працуючы там, К. Вірыён зарэкамендаваў сябе як добры спецыяліст і чалавек, але задавальнення ад працы не адчуваў. Сітуацыю змяніла знаёмства з яго земляком Жанам Эмануэлем Жыліберам, якое адбылося каля 1776 года[2]. Калі ў 1778 годзе памёр урач Гродзенскай каралеўскай эканоміі Хейнцэльман, Жылібер запрасіў Вірыёна на свабодную пасаду. Адначасова яму было даручана выкладанне ў Гродзенскай медыцынскай акадэміі анатомію чалавека і жывёл[3] і хірургію, спачатку на пасадзе ад’юнкта, потым — віцэ-прафесара. Там ён працаваў да закрыцця акадэміі ў 1781 годзе[2].
У тым жа годзе захавальнік пячаткі Нясвіжскай масонскай ложы[1].
Далейшая кар’ера працягнулася з дапамогай Марціна Пачобута-Адляніцкага, які даў запрашэнне на пераезд у Вільню[2]. Там К. Вірыён узначаліў кафедру анатоміі на медыцынскім факультэце Віленскага ўніверсітэта[2]. У 1785 годзе тут ён пацвердзіў сваю ступень доктара медыцыны[2].
У далейшым К. І. Вірыён быў штаб-лекарам літоўскага войска, прыдворным лекарам караля С. А. Панятоўскага. У 1790 годзе яго, як члена дваранскага роду ў некалькіх пакаленнях, прынялі ў кавалеры Мальтыйскага ордэна. У гэтым жа годзе ён ажаніўся з Кацярынай з роду Дэконскіх, вяселле адбылося ў Гродне пры двары караля, які за ўзорную службу вырабіў яго ў чын надворнага саветніка і прызначыў генеральным штаб-лекарам войскаў літоўскіх[2].
Пасля гэтага на працягу некалькіх гадоў К. Вірыён знаходзіўся ў Варшаве пры двары караля як адзін з яго асабістых лекараў. Кароль вельмі цаніў яго як высокакваліфікаванага спецыяліста, часта запрашаў на абеды, за поспехі ў навуцы ўзнагародзіў залатым медалём «Merentibus(руск.) бел.». У 1793 годзе польскім сеймам ён быў выраблены ў нашчадкавае дваранства. Адначасова атрымаў ад караля ў падарунак двухпавярховы каменны дом у Гродне.
Пасля другога і трэцяга падзелаў Рэчы Паспалітай К. Вірыён застаўся ў Расійскай імперыі і выконваў абавязкі асабістага лекара расійскага пасла Я. Сіверса[6]. Пасля здачы экзамену і настрыфікацыі замежнага медыцынскага дыплома у 1797 г. расійскія ўлады дазволілі яму заняць пасаду Гродзенскага павятовага лекара, якую ён добрасумленна выконваў да 1799, а затым выйшаў у адстаўку па хваробе. Да гэтага часу ён ужо змог набыць невялікі маёнтак Скамарошкі паблізу Гродна з 18 душамі мужчынскага полу[7].
У 1807 выбраны член Віленскага медыцынскага таварыства.
Навуковыя працы па хірургіі і анатоміі[3].
Карл Вірыён стаў родапачынальнікам польскай галіны дэ Вірыёнаў, сярод прадстаўнікоў якой можна згадаць родных братоў: інжынера Яна(польск.) бел. і дыпламата Тадэвуша дэ Вірыёнаў(польск.) бел..