У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Кабылінскі. Казі́мір Маце́й Кабылі́нскі[1] (польск.: Kazimierz Maciej Kobyliński; 25 лютага 1816[2], Няводніца(польск.) бел.[3] — 4 лістапада 1863) — удзельнік паўстання 1863—1864 гадоў.
Спачатку загадваў конным аддзелам у паўстанчым атрадзе пад камандаваннем Валерыя Урублеўскага. Разам з ім у аддзеле былі і яго сыны Адольф і Уладзіслаў, зяць Рафал Карыцкі, братанак з Гараднянаў[pl] Адольф і пляменнік Адольф Навасельскі, які стаў ягоным ад’ютантам[3].
Вядома, што 2 чэрвеня (16 чэрвеня) 1863 коннікі Кабылінскага захапілі Ружаны, акружылі казарму і абаззброілі салдат. Царскія войскі пазней дагналі паўстанцаў ля Вялікага Кута, аднак у баі атрымалі паражэнне і адышлі, пакінуўшы сваіх забітых і параненых на полі[5].
17—18 ліпеня 1863 года аб’яднаныя сілы Казіміра Кабылінскага (56 коннікаў), Фелікса Гурскага (46 коннікаў) і Міхала Квапішэўскага (38 конных) атрымалі перамогу над казакамі ў бітве пад Шапятовам[6].
Увосені атрад Кабылінскага дзейнічаў у ваколіцах Калушына (цяпер у Мазавецкім ваяводстве). Браў удзел у баях з расійскімі войскамі 27 кастрычніка пад Куфлевам, 29 кастрычніка пад Чырвонкай. У абодвух выпадках паўстанцы атрымалі паражэнне[7]. Пасля гэтага да атраду Кабылінскага далучыліся конныя аддзелы Казіміра Нарбута і Людвіка Лютынскага.
На загад палкоўніка Адама Андрэя Зялінскага аб’яднаны атрад рушыў у бок Мінску на дапамогу, па дарозе злучыўшыся з конніцай Міхала Гейдэнрайха-Крука. 4 лістапада ў баі паміж Меняй, Сёдлай і Пясэчнай аб’яднаныя атрады паўстанцаў процістаялі войскам капітана Гольштэйна[7]. У гэтым баі паўстанцы страцілі 20 чалавек забітымі, сярод якіх быў і Казімір Кабылінскі. Пасля яго гібелі 200-асобавы ліцвінскі атрад быў аб’яднаны з коннікамі Янкоўскага, Лянецкага, Зялінскага і Крука[8].
Меў жонку Вікторыю з Казаковічаў[2].