У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Голуб. Давыд Майсеевіч (Моўшавіч) Голуб; 10 жніўня 1901, Чэрвень — 23 жніўня 2001, Мінск) — беларускі вучоны ў галіне анатоміі[1]. Доктар медыцынскіх навук (1936), прафесар (1935). Заслужаны дзеяч навукі БССР (1971)[1]. Адзін з заснавальнікаў нейрамарфалагічных(англ.) бел. даследаванняў у СССР.
Паходзіў з сям’і настаўніка Майсея (Моўшы) Беркавіча Голуба. Дзядзя — Кушаль Беркавіч Голуб — загадчык İгуменскай Талмуд-Торы. Скончыў медыцынскі факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (1926). Навуковы супрацоўнік кафедры нармальнай анатоміі БДУ, Беларускага медыцынскага інстытута (1926—1931); выкладчык (1931—1932), дацэнт кафедры (1932—1934), адначасова супрацоўнік Інстытута псіханеўралогіі (фізіялогіі) АН БССР (1933)[1]. Загадчык кафедры нармальнай анатоміі Мінскага медыцынскага інстытута (1934—1941 і 1943—1975).
У перыяд Вялікай Айчыннай вайны загадчык кафедры нармальнай анатоміі Іркуцкага медыцынскага інстытута(руск.) бел. (1941—1943), адначасова яго прарэктар; загадчык кафедры нармальнай анатоміі Беларускага медыцынскага інстытута ў Яраслаўлі (1943—1944).
Дэкан лячэбнага факультэта Мінскага медыцынскага інстытута, кіраўнік і ўдзельнік работ па аднаўленні Мінскага медыцынскага інстытута, яго анатамічнага корпуса (1944—1945). Абраны акадэмікам АН БССР (1960). З 1975 кіраўнік лабараторыі марфалогіі нервовай сістэмы, групы функцыянальнай нейрамарфалогіі АН БССР і дарадца пры дырэкцыі Інстытута фізіялогіі АН Беларусі[1].
Член прэзідыума праўлення Усесаюзнага таварыства анатамаў, гістолагаў і эмбрыёлагаў, арганізатар і кіраўнік беларускага аддзялення таварыства. Ганаровы старшыня Беларускага і ганаровы член Расійскага, Украінскага, Грузінскага, Балгарскага і Чэхаславацкага таварыстваў анатамаў, гістолагаў і эмбрыёлагаў. Ганаровы член Расійскага таварыства нейрамарфолагаў. Член Міжнароднага таварыства па вывучэнні мозгу.
Двойчы абіраўся дэпутатам Мінскага гарадскога Савета дэпутатаў.
Асноўныя навуковыя працы па анатоміі і эмбрыялогіі нервовай і сасудзістай сістэм чалавека і жывёл[1]. Выявіў асноўныя заканамернасці развіцця перыферычнай нервовай сістэмы, распрацаваў тэорыю акольнай шматсегментарнай і контрлатэральнай інервацыі ўнутраных органаў, даследаваў кампенсатарныя прыстасаванні ў вегетатыўнай нервовай сістэме, распрацаваў прынцыпы ўтварэння новых нервовых і сасудзістых шляхоў, якія знайшлі прымяненне ў клінічнай практыцы[1].
Заслужаны дзеяч навукі БССР (1971). Дзяржаўная прэмія СССР 1973 года за цыкл работ па развіцці нервовай сістэмы, тэарэтычныя і эксперыментальныя абгрунтаванні метаду стварэння новых нервовых сувязяў і цэнтраў (1949—1971)[1]. Узнагароджаны ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга (1944), медалём Францыска Скарыны (1996) і іншымі медалямі[2].