Асноўны артыкул: Гіпаглікемічны сіндром Гіпаглікемія (ад стар.-грэч.: ὑπό — знізу, пад + γλυκύς — салодкі + αἷμα — кроў) — паталагічны стан, зніжэнне ўтрымання цукру ў крыві ніжэй 80-70 мг%. Гіпаглікемія сустракаецца ў здаровых людзей пры падвышанай мышачнай працы, па прычыне значнага расходу глюкозы як крыніцы энергіі, калі пры гэтым выдаткі арганізма не папаўняюцца лёгказасваяльнымі вугляводамі. Часам гіпаглікемія ўзнікае пры вялікім прыёме вугляводаў, з прычыны рэфлекторнага выдзялення падстраўнікавай залозай празмернага колькасці інсуліну. Гіпаглікемія назіраецца пры некаторых захворваннях астраўковага апарата падстраўнікавай залозы, гіпаталамічнай вобласці галаўнога мозгу, некаторых захворваннях іншых залоз унутранай сакрэцыі, печані (парушэнне функцыі печані як асноўнага дэпо глікагену), а таксама пры перадазаванні інсуліну (гіпаглікемічны шок) . Пры гіпаглікемічным шоку пасля кароткачасовага перыяду ўзбуджэння цэнтральнай нервовай сістэмы развіваецца стан, які суправаджаецца пачуццём слабасці, дрымотнасці, голаду, псіхічнымі парушэннямі і інш.; пры зніжэнні ўтрымання цукру да 40 % і ніжэй надыходзяць дрыжыкі, страта свядомасці, курчы. Такі стан ліквідуецца увядзеннем глюкозы. Пры лячэнні некаторых хвароб гіпаглікемічны, або інсулінавы, шок выклікаецца штучна.