Гімількон, Гімількон Маганід — карфагенскі палкаводзец, дзяржаўны дзеяч і мараплавец V ст. да н.э., унук Магона Вялікага, брат Ганона Мараплаўца[2].
Вядомы перш за ўсё сваё падарожжам на паўночны захад Еўропы, не занадта інфарматыўныя паведамленні аб якім захаваліся ў Плінія [3] і Авіен. Мэтай падарожжа Гімількона было даследаванне берагоў, усталяванне беспасярэдніх кантактаў з пастаўшчыкамі волава (да таго ў ролі пасярэднікаў выступалі гандляры з Гадэса) і, магчыма, пошук месцаў для заснавання новых факторый і калоній Карфагена. Гімількон першым з карфагенян прайшоў уздоўж берагоў Біскайскага заліва, знайшоў вусце Луары, наведаў востраў Уксісама і Эстрымніі — звычайна яны атаясамліваюцца з Брэтанню, Корнуалам і суседнімі астравамі [4].
Нягледзячы на дасягненне зямель, багатых на паклады волава, і паспяховае вяртанне дадому, Гімількону аднак не ўдалося парушыць фактычную манаполію Гадэса на гандаль з жыхарамі атлантычнага ўзбярэжжа. Пра пэўныя цяжкасці сведчаць і скаргі мараплаўца на паклады вятры, водарасці і пачвар, якія нібыта перашкаджаюць падарожжам у Атлантыцы [5] — хоць цалкам верагодна, што жудасныя падрабязнасці былі спецыяльна дададзены да публічнай справаздачы, каб адбіць жаданне ў іншых (у тым ліку і канкурэнтаў карфагенян) паўтарыць падарожжа Гімількона[6].