wd wp Пошук: ⬜

Густаў Густававіч Валерт

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Валерт. Густаў Густававіч Валерт (руск.: Густав Густавович Валлерт) — беларускі і расійскі архітэктар XIX стагоддзя, які працаваў у Мінску, Гродне, Брэсце і Санкт-Пецярбургу.

У 1838 Акадэміяй мастацтваў яму дадзена званне вольнага мастака за праект (па зададзенай АМ праграме) «Павільён ў садзе з памяшканнем у ім залы, кабінета, лазні і ваннага пакою з прыладамі»[2]

Творчасць

Праект евангелічнай царквы ў Гродне (сум. з В. Міхаэлісам, 1840)
Праект сінагогі ў Брэсце (сум. з В. Міхаэлісам, 1846)
Перабудова ў псеўдарускім стылі будынка былой царквы Святога Духа XVII стагоддзя ў праваслаўны Петрапаўлаўскі кафедральны сабор ў Мінску, які пацярпеў ад пажара 1835 года[3] ў 1846—50 гадах[4]. Не гледзячы на тое, што асноўныя канструктыўныя элементы першапачатковага будынка былі захаваны, новы сабор атрымаў характэрныя рысы псеўдарускай архітэктуры сярэдзіны ХІХ стагоддзя. Пры рэканструкцыі да галоўнага фасада была прыбудавана званіца, завершаная ўверсе дзвюма невялікімі вежамі. Частка скляпенняў была разабрана, а на гэтым месцы дабудаваны купал на чатырохгранным барабане. Цалкам былі зменены і інтэр’еры храма.
Асабняк А. С. Абальянінава ў стылі эклектыкі па вуліцы Таўрычаскай у Санкт-Пецярбургу (1860)[5]

Зноскі

1 2 http://pushkinskijdom.ru/wp-content/uploads/2020/01/Torzhestvennye-publichnye-sobraniya-i-otchety.pdf
↑ Густав Густавович Валлерт (руск.)
↑ Габрусь Т. В.. «Саборы помняць усё. Готыка і рэнесанс у сакральным дойлідстве Беларусі» (фота У. А. Багданава і з асабістага архіва Т. В. Габрусь). Мінск, «Беларусь», 2007 г. 167 с. ISBN 978-985-01-0714-5.
↑ Архітэктура Беларусі: Энцыклапедычны даведнік. — Мн.: БелЭн, 1993. — 620 с. — ISBN 5-85700-078-5.
↑ Особняк А. С. Обольянинова (руск.)