Галаўны абцякальнік — пярэдняя частка ракеты ці самалёта. Мае форму, забяспечваючую найменшае аэрадынамічнае супраціўленне. Галаўныя абцякальнікі таксама могуць распрацоўвацца для падводнага ці вельмі хуткага наземнага руху.
На ракетах галаўны абцякальнік складаецца з камеры, у якой утрымліваецца карысная нагрузка (напрыклад, спадарожнік), і знешней паверхні, разлічанай на ўздзеянне высокіх тэмператур. Найбольш фундаментальныя даследаванні звышгукавых палётаў прывялі к стварэнню абцякальнікаў для спускальных касмічных апаратаў і для ядзерных боегаловак.
Звычайна абцякальнікі маюць форму конусападобнага цела кручэння. Насавыя абцякальнікі самалётаў часта робяць з радыёпразрыстых матэрыялаў для змяшчэння ва ў іх радыёлакацыйнага абсталявання.
У ракетным апараце галаўны абцякальнік складаецца з камеры ці камер для карыснай нагрузкі, у якіх могуць размяшчацца спадарожнік з прыборамі, жывёламі, раслінамі і іншымі карыснымі грузамі, і знешні паверхні, створанай для таго, каб вытрымліваць высокія тэмпературы, якія ўзнікаюць пры аэрадынамічным нагрэве. Вялікая часць фундаментальных даследаванняў, звязанных з гіпергукавым палётам, была для стварэння жыццяздольных канструкцый насавога конуса для ўвахода ў атмасферу касмічных апаратаў і спускаемых апаратаў міжкантынентальных балістычных ракет[1]. У якасці канструкцыйных матэрыялаў для нясучых слаёў абцякальніка часцей усяго выкарыстоўваюць высокатрывалыя і высакомодульныя палімерныя кампазіцыйныя матэрыялы з вуглепластыка, шклапластыку, арганапластыка і запаўняльніка сотавай структуры. Размер ракетнага абцякальніка складае прыкладна 15 метраў на 5 метраў.[1][2]
У спадарожнікавых апаратах насавы конус можа стаць самім спадарожнікам пасля аддзялення ад апошняй ступені ракеты ці выкарыстоўвацца для абароны спадарожніка да дасягнення арбітальнай скорасці, а затым аддзяляецца ад спадарожніка.
На авіялайнерах насавы конус таксама з’яўляецца купалам, абараняючым метэаралагічны радар і іншыя прыборы насавой часткіі самалёта ад аэрадынамічных сіл. Форма насавога конуса канструюць для мінімальнага супраціўлення, таму, як правіла, маюць форму конусападобнага цела кручэння, якое дае найменшае супраціўленне руху.
З-за экстрэмальных тэмператур насавыя конусы для высакахуткасных лятальных апаратаў (напрыклад, гіпергукавыя хуткасці ці спуск арбітальных апаратаў у атмасферу з зрэджанай прасторы) павінны вырабляцца з вогнетрывалых матэрыялаў. Ваганні тэмпературы пры выхадзе ў космас могуць быць ад 100 °С да −100 °С у кароткім прамежку часу (наўкол мінуты). Таму матэрыял павінен быць устойлівым к хуткім перападам тэмпературы.[2] Піралітычны графіт — адзін з распаўсюджаных варыянтаў абшыўкі такіх апаратаў, але таксама выкарыстоўваюцца і іншыя тэрмаўстойлівыя матэрыялы.[3] Іншай стратэгіяй праектавання з’яўляецца выкарыстанне абляцыённых цеплаахоўных экранаў[3], якія выдаткоўваюцца пад час дачынення з гарачым паветрам і такім чынам адводзяць збыткоўнае цяпло. Матэрыялы, выкарыстоўваемыя для абляцыённых экранаў, уключают, напрыклад, вугляродны фенол, полідымецілсілоксан з крэменязёмным напаўняльнікам і вугляроднымі валокнамі, і іншыя.[4]
У сувязі з праблемай аэрадынамічнага праектавання насавой конуснай часці любога транспартнага сродку ці цела, прызначанага для руху цераз сціскаючуюся цякучую сраду (напрыклад, ракеты, самалёта ці кулі), важнай праблемай з’яўляецца вызначэнне геаметрычнай формы насавога конуса для дасягнення аптымальных характарыстык. Для вырашэння шматлікіх задач патрабует вызначэння формы цвёрдага цела кручэння, якое выпрабоўвае мінімальнае супраціўленне пры хуткім руху цераз цякучую сраду, якая складаецца з пруткіх часціц.