Віктар Паўлавіч Грыбкоўскі (30 красавіка 1932, в. Асташкавічы, Дубровенскі раён, Віцебская вобласць — 26 кастрычніка 2000) — беларускі фізік. Член-карэспандэнт Акадэміі навук БССР (1977), доктар фізіка-матэматычных навук (1973), прафесар (1979)[1].
Паходзіў з сялянскай сям’і. Скончыў БДУ у 1956 г[1]. З 1959 г. выкладаў у Інстытуце фізікі АН БССР (з 1961 — загадчык лабараторыі оптыкі паўправаднікоў). Званне доктара фізіка-матэматычных навук прысвоена ў 1973 г. З 1975 года намеснік старшыні Савета па каардынацыі навуковай дзейнасці пры Прэзідыуме АН БССР і загадчык лабараторыі Інстытута фізікі[1]. Працы ў галінах люмінісцэнцыі, квантавай электронікі, лазернай спектраскапіі. Распрацаваў тэорыю нелінейнага паглынання выпрамлення светавых патокаў вялікай інтэнсіўнасці атамамі, малекуламі і паўправадніковымі крышталямі.
За актыўную навуковую і грамадскую дзейнасць узнагароджаны ордэнам «Знак Пашаны», медалямі і граматамі.
Навуковыя працы Грыбкоўскага прысвечаны нелінейнай оптыцы, фізіцы лазераў, тэорыі люмінесцэнцыі, фізіцы паўправаднікоў[1]. Ім была распрацавана тэорыя паглынання святла і люмінесцэнцыі пры інтэнсіўным ўзбуджэнні і выяўленыя асноўныя заканамернасці эфектаў насычэння ў паўправадніках; атрыманы агульныя формулы для шэрагу характарыстык (парога, магутнасці, каэфіцыента карыснага дзеяння, частаты, аптымальнага рэжыму генерацыі) паўправадніковых лазераў; унесены значны ўклад у фізіку стрымерных разрадаў у паўправадніках. За дзейнасць па распрацоўцы метадаў разліку энергетычных і часовых характарыстык цвёрдацельных аптычных квантавых генератараў Грыбкоўскі (сумесна з Б. І. Сцяпанавым, А. С. Рубанавым і А. М. Самсонам) былі ўдастоены Дзяржаўнай прэміі БССР (1976)[1].