Вялікая паўвось — адна з галоўных характарыстык канічнага сячэння.
Найбольш відавочны геаметрычны сэнс мае вялікая паўвось эліпса: яна роўная палове дыяметра эліпса, як мноства пунктаў на плоскасці. Для эліпса вялікая паўвось — адрэзак, які злучае цэнтр эліпса з яго краем, праходзячы пры гэтым праз фокус.
Парабалу можна атрымаць як граніцу паслядоўнасці эліпсаў, дзе адзін фокус застаецца нязменным, а іншы адсоўваецца неабмежавана далёка, захоўваючы
ℓ
{\displaystyle \ell }
нязменным. Такім чынам
a
{\displaystyle a}
і
b
{\displaystyle b}
імкнуцца да бясконцасці, прычым
a
{\displaystyle a}
хутчэй, чым
b .
{\displaystyle b.}
Вялікая паўвось гіпербалы складае палову мінімальнай адлегласці паміж дзвюма галінамі гіпербалы, на дадатным і адмоўным баках восі
x
{\displaystyle x}
(злева і справа адносна пачатку каардынат).
Даўжыня вялікай (a) і малой (b) паўвосей уваходзяць ва ўраўненне гіпербалы ў якасці параметраў:
(
x −
x
0
)
2
a
2
−
(
y −
y
0
)
2
b
2
= 1.
{\displaystyle {\frac {\left(x-x_{0}\right)^{2}}{a^{2}}}-{\frac {\left(y-y_{0}\right)^{2}}{b^{2}}}=1.}
Калі выразіць вялікую паўвось праз факальны параметр
ℓ
{\displaystyle \ell }
і эксцэнтрысітэт
e ,
{\displaystyle e,}
атрымаецца наступная формула:
ℓ
e
2
− 1
.
{\displaystyle a={\ell \over e^{2}-1}.}
Прамая, якая змяшчае вялікую вось гіпербалы, называецца папярочнай воссю гіпербалы.[1]