Бернарда Скардыяло (польск.: Bernard Scordialo, італ.: Bernardo Scordialó, лац.: Bernardus Scordialó; 20 жніўня 1737, востраў Цінас, архіпелаг Кіклады — 29 студзеня 1802, Борга-Сан-Даніна (Фідэнца) каля Пармы[1]) — езуіцкі святар і педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 17 кастрычніка 1752 г. у Венецыянскай правінцыі Ордэна. Выкладаў у Брэшыі, Ферары і Модэне[2]. У 1784 г. пераехаў на Беларусь. Прафесар схаластычнай тэалогіі і кананічнага права (1784—1793) у Полацкім езуіцкім калегіуме[3].
У снежні 1793 г. разам з Антоніа Месераці і Луіджы Паніцоні быў накіраваны генеральным вікарыям Габрыэлем Лянкевічам у Парму. Браў удзел у аднаўленні дзейнасці Ордэна езуітаў у Італіі[2].