У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Гарбачоў. Барыс Сяргеевіч Гарбачоў (1892—1937) — савецкі ваенны дзеяч, герой Грамадзянскай вайны, камкор (1935)[1][2].
Нарадзіўся 7 жніўня (19 жніўня па новым стылі) 1892 года. Сын селяніна. У арміі з 1913 года[2]. Удзельнік 1-й сусветнай вайны, старэйшы ўнтэр-афіцэр.
У лютым 1917 уступіў у РСДРП(б)[2]. У маі 1917 па спіску бальшавікоў абраны ў Мінскі Савет[2]. У 1918 уступіў у РСЧА. Удзельнічаў у баях з польскімі легіянерамі генерала Ю. Р. Доўбар-Мусніцкага і германскімі войскамі[2].
З мая 1918 года — камандзір Асобага чыгуначнага кавалерыйскага палка, на чале якога праводзіў карныя аперацыі ў Смаленскай губерні[2]. Затым ваяваў на Поўдні Расіі. З восені 1919 года — камандзір 35-га кавалерыйскага палка. З ліпеня 1920 года камандзір 3-й брыгады 4-й кавалерыйскай дывізіі[2].
Адукацыю атрымаў у Ваеннай акадэміі імя М. В. Фрунзе (1926)[2].
З 1926 года камандзір брыгады, дывізіі, начальнік і ваенкам Аб’яднанай ваеннай школы імя УЦВК[2].
Са снежня 1933 года — памочнік, праз год, са снежня 1934 года намеснік камандуючага войскамі Маскоўскай ваеннай акругі.
Арыштаваны 3 мая 1937 года на пасадзе камандуючага войскамі Забайкальскай(руск.) бел., Уральскай ваеннай акругі(руск.) бел.[2]. Член Ваеннага савета пры Наркамаце абароны СССР. Абіраўся членам УЦВК і ЦВК СССР[2].
3 ліпеня 1937 года быў прыгавораны Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР да смяротнага пакарання і ў той жа дзень расстраляны. 14 сакавіка 1956 года рэабілітаваны.
Аўтар успамінаў «В борьбе за Советскую Белоруссию» (часопіс «Бальшавік Беларусі», 1935, № 10-11)[2].