Антоніа Месераці (італ.: Antonio Messerati, польск.: Antoni Messerati лац.: Antonius Messerati; 26 cнежня 1731, Італія — 17 снежня 1796, Парма[1]) — дзеяч каталіцкага касцёла і Ордэна езуітаў, педагог.
Уступіў у Таварыства Ісуса 15 кастрычніка 1755 г. у Міланскай правінцыі[2]. Выкладаў філасофію ў езуіцкім калегіуме ў Кома, быў рэктарам калегіума ў Павіі, а пасля скасавання Таварыства Ісуса (1773) стаў духоўным настаўнікам у калегіуме ў Монцы[3]. У 1785 г. пераехаў на Беларусь. З 1785 па 1793 гг. — прафесар маральнай тэалогіі Полацкага езуіцкага калегіума[1].
Калі герцаг Пармскі Фердынанд, які меў намер аднавіць Ордэн езуітаў у сваіх уладаннях, звярнуўся да генеральнага вікарыя Габрыэля Лянкевіча з просьбай аб кадравай падтрымцы, у 1793 г. А. Месераці (разам з Луіджы Паніцоні і Бернардзіна Скардыяло) быў накіраваны у Парму, дзе ўзначаліў віцэ-правінцыю і, такім чынам, адыграў значную ролю ў пачатку адраджэння езуіцкага жыцця ў Італіі[4].
Перакладаў казанні Пятра Скаргі на італьянскую мову[1].