У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Габар.
А́ндар Га́бар (венг.: Andor Gábor; 24 студзеня 1884, в. Уйнеп, Аўстра-Венгрыя — 20 студзеня 1953, Будапешт, ВНР) — венгерскі пісьменнік.
Андар Габар нарадзіўся 24 студзеня 1884 года на захадзе сучаснай Венгрыі ў мястэчку Уйнепуста. Скончыў Будапешцкі ўніверсітэт.
Браў удзел у венгерскай рэвалюцыі 1918—1919 гадоў. Кіраваў тэатрамі Венгерскай савецкай рэспублікі. Пасля паражэння рэвалюцыі быў арыштаваны. У 1920 годзе эміграваў, жыў у Аўстрыі, Германіі, затым у 1933—1945 гадах жыў у СССР. У 1945 вярнуўся ў Венгрыю[6], дзе стаў першым рэдактарам часопіса Ludas Matyi.
Памёр 20 студзеня 1953 года ў Будапешце, пахаваны на могілках Керэпешы.
Літаратурную дзейнасць пачаў у 1900 годзе. Аўтар зборнікаў вершаў «Арговань» (1920), «Таму што ганьба жыць і не заклікаць» (1923), рамана «Доктар Ніхто» (т. 1—2, 1946), сатырычных п’есак і фельетонаў («Пешцкія рыданні. Кніга пра вялікі горад», 1912) і інш.
Пераклаў на венгерскую мову беларускія народныя песні «Маё жаданне», «З-за лесу сонца ўсходзіць…», вершы Я. Купалы «Абвілася краіна…», «А хто там ідзе?», «Выйдзі…», «Выпраўляла маці сына», «Хвалююцца морскія хвалі…», «Гэй наперад!» і інш. Аўтар артыкула «Янка Купала, беларускі паэт» (1941).