У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Тачыла. Аляксей Міронавіч Тачыла (20 студзеня 1927, в. Верасніца, Жыткавіцкі раён, Гомельская вобласць — 28 лістапада 2012, в. Верасніца) — беларусік работнік сельскай гаспадаркі (звеннявы механізаванага звяна), Герой Сацыялістычнай Працы (1973).
Атрымаў няпоўную сярэднюю адукацыю ў мясцовай школе. У гады Вялікай Айчыннай вайны падлеткам перажыў акупацыю. Рана пачаў працоўную дзейнасць, дапамагаючы бацькам па гаспадарцы. У 1944 годзе быў прызваны ў рады Чырвонай Арміі. Служыў матросам, кулямётчыкам-зенітчыкам 2-й Лунінецкай брыгады рачных караблёў Дняпроўскай ваеннай флатыліі. Пасля расфарміравання флатыліі працягнуў службу на Балтыйскім флоце.
У 1951 годзе быў звольнены ў запас і вярнуўся на радзіму. Пасля заканчэння курсаў трактарыстаў-машыністаў пры Тураўскай машынна-трактарнай станцыі (МТС) працаваў трактарыстам у гэтай арганізацыі, быў механізатарам у калгасе імя Жданава, што спецыялізаваўся на вырошчванні збожжавых і кармавых культур.
Выдавецтвам «Ураджай» у 1984 годзе была выпушчана брашура «Рекорд становится нормой», у якой А. М. Тачыла расказаў пра вопыт работы свайго механізаванага звяна.
Узнагароджаны медалём «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчыннай вайне 1941—1945 гг.». Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 12 снежня 1973 года за вялікія поспехі, дасягнутыя ва Усесаюзным сацыялістычным спаборніцтве, праяўленую працоўную доблесць у выкананні прынятых абавязацельстваў па павелічэнні вытворчасці і продажу дзяржаве збожжа, бульбы, цукровых буракоў і іншых прадуктаў земляробства Аляксею Міронавічу Тачыле было прысвоена званне Героя Сацыялістычнай Працы з уручэннем ордэна Леніна і залатога медаля «Серп і Молат». За працоўную доблесць быў узнагароджаны ордэнам Кастрычніцкай Рэвалюцыі. Узнагароджаны трыма ордэнамі Леніна і «Знак Пашаны», медалямі.