У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Завіша.
Аляксандр Завіша (польск.: Aleksander Zawisza; 12 снежня 1896, Панявежыс — 27 сакавіка 1977, Лондан) — польскі дыпламат, палітык і юрыст, кіраўнік ўрада Польшчы ў выгнанні.
Скончыў юрыдычны факультэт Віленскага ўніверсітэта Стэфана Баторыя, у 1916 годзе — Петраградскую артылерыйскую школу, затым служыў у войску Расійскай імперыі, а з 11 лістапада 1917 па ліпень 1918 года — у Першым польскім корпусе. Пасля аднаўленьня незалежнасці Польшчы служыў у польскім войску, у 1919 годзе быў ад’ютантам Ігнацыя Падэрэўскага на Парыжскай мірнай канферэнцыі. Ваяваў у польска-бальшавіцкую вайну ў шэрагах 5-й пяхотнай дывізіі. З 1922 года працаваў у Міністэрстве замежных спраў Польшчы, з красавіка 1935 па чэрвень 1940 года быў саветнікам у пасольстве ў Рыме. З лістапада 1940 па май 1941 года быў часовым павераным у справах ўрада Чэхаславакіі ў выгнанні. Восенню 1942 года быў прызначаны генеральным консулам Польшчы ў Лусацы, затым выконваў тыя ж функцыі ў Харарэ і Найробі. Пасля Другой сусветнай вайны заставаўся ў эміграцыі і актыўна ўдзельнічаў у палітычным жыцці. З 1953 па 1963 год быў міністрам замежных спраў ўрада Польшчы ў выгнанні. З чэрвеня 1965 па чэрвень 1970 года быў кіраўніком ўрада Польшчы ў выгнанні, адначасова кіраваў міністэрствам замежных спраў, а з красавіка па чэрвень 1970 года таксама міністэрствам юстыцыі.