У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Майхровіч. Альфрэд Сцяпанавіч Майхровіч (нар. 2 чэрвеня 1937, Мінск — 11 сакавіка 2004, Мінск) — беларускі вучоны ў галіне гісторыка-філасофскай навукі. Член-карэспандэнт Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1996), доктар філасофскіх навук (1984), прафесар (1994).
3 сям’і служачых. Бацька, Сцяпан Казіміравіч Майхровіч (1908—1981), беларускі савецкі крытык, літаратуразнавец. А. Майхровіч, скончыўшы СШ № 13 г. Мінска (1954), паступіў на філалагічны факультэт БДУ, які скончыў у 1959. Працаваў рэдактарам у выдавецтве «Навука і тэхніка» (1959—1961). У 1961—64 вучыўся ў аспірантуры Інстытута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору АН БССР па спецыяльнасці эстэтыка. Працаваў малодшым навуковым супрацоўнікам Інстытута мастацтвазнаўства, этнаграфіі і фальклору (1965—69), старшым навуковым супрацоўнікам Інстытута філасофіі і права АН БССР (1969—80). 3 1980 — загадчык аддзела гісторыі філасофіі гэтага інстытута. У 1969 абараніў кандыдацкую дысертацыю па тэме «Ідэйна-эстэтычныя погляды Я. Коласа». Доктарская дысертацыя прысвечана тэме «Беларускія рэвалюцыйныя дэмакраты: Фарміраванне і важнейшыя аспекты светапогляду»[1].
З 1999 года дырэктар Інстытута філасофіі Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі.
Асноўныя працы ў галіне гісторыі філасофіі, сацыяльнай філасофіі, эстэтыкі, этыкі. Даследаваў прыроду, заканамернасці і тэндэнцыі развіцця філасофскай думкі і культуры Беларусі; асаблівасці пачатковага перыяду яе фарміравання; Маральна-гуманістычны змест беларускага сярэднявяковага пісьменства; грамадска-палітычнае і гістарычнае свядомасць беларусаў XIV—XVI стст. (беларуска-літоўскія летапісы); светапогляд прадстаўнікоў ліберальна-дэмакратычнага і рэвалюцыйна-дэмакратычнага вызвольнага руху другой паловы XIX-пач. ХХ ст.; працэс зацвярджэння ў Беларусі ў 1920-я гады матэрыялістычнай філасофіі; катэгарыяльна-паняційнае ўтрыманне светапогляду і эстэтыкі Янкі Купалы і Якуба Коласа; працэс станаўлення ў Беларусі маральнай свядомасці і фарміравання этычнай думкі ў даакцябрскі перыяд; заканамернасці гістарычнага развіцця эстэтычнай свядомасці, тыпалогію яго формаў; метадалагічныя пытанні гісторыі філасофіі, грамадскай думкі і эстэтыкі Беларусі; праблемы сучаснага грамадска-палітычнага і сацыяльна-культурнага развіцця, фарміравання новых духоўна-ідэалагічных уяўленняў.
Аўтар больш за 90 навуковых прац, у т.л. 6 манаграфій, у т.л. «Эстэтычныя погляды Якуба Коласа», «Аб эстэтычным асваенні рэчаіснасці», за ўдзел у напісанні цыкла работ па гісторыі філасофіі і грамадскай думкі Беларусі дакастрычніцкага перыяду, апублікаваных у 1973—1980), «Беларускія рэвалюцыйныя дэмакраты: Важнейшыя аспекты светапогляду», «Янка Купала і Якуб Колас: Пытанні светапогляду»[1].
Навуковы рэдактар шэрага фундаментальных калектыўных манаграфій па гісторыі філасофіі Беларусі, дзе даследуюцца пытанні філасофскай думкі і культуры беларускага народа ў дакастрычніцкі час, раскрываецца сутнасць светапогляду і эстэтыкі Я. Купалы і Я. Коласа, распрацоўваюцца метадалагічныя праблемы. Цыкл гэтых работ удастоены Дзяржаўнай прэміі БССР. Сааўтар прац: «Нарысы гісторыі філасофскай і сацыялагічнай думкі Беларусі (да 1917 г.)», «Ідэі гуманізму ў грамадска-палітычнай і філасофскай думцы Беларусі (дакастрычніцкі перыяд)», «Ідэі матэрыялізму і дыялектыкі ў Беларусі (дакастрычніцкі перыяд)», «Развіццё марксісцка-ленінскай філасофіі ў БССР», «Філасофская і грамадска-палітычная думка Беларусі і Літвы. Заканамернасці развіцця. Праблемы даследавання»[1].
Дзяржаўная прэмія БССР (1984) за цыкл работ па гісторыі філасофіі і грамадскай думкі Беларусі даакцябрскага перыяду. Прэмія Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (1993) за манаграфію «Пошук сапраўднага быцця і чалавека: з гісторыі філасофіі і культуры Беларусі»[2].