Эліазар Маркавіч Гельштэйн (руск.: Элиазар Маркович Гельштейн; 1 снежня 1897, Полацк — 28 снежня 1955, Масква) — савецкі вучоны ў галіне тэрапіі. Доктар медыцынскіх навук (1935), прафесар (1935). Заслужаны дзеяч навукі РСФСР (1942).
Скончыў у 1919 г. медыцынскі факультэт 1-га МДУ. У 1920—1952 гг. працаваў у 2-м МДУ (2-м ММІ): ардынатар, асістэнт тэрапеўтычных клінік (1920—1931), прафесар, загадчык факультэцкай тэрапеўтычнай клінікай (1931—1941, 1944—1952). У гады Вялікай Айчыннай вайны (1941—1944) — галоўны тэрапеўт Ленінградскага фронту; вярнуўся ў Маскву цяжка хворым (Блакадная гіпертанія, аліментарная дыстрафія). Увосень 1952 г. у сувязі з так званай справай лекараў падвергнуўся партыйна-грамадскаму асуджэнню, у пачатку 1953 г. быў арыштаваны. Пасля вызвалення ў красавіку 1953 года па стане здароўя не змог вярнуцца да педагагічнай дзейнасці; вёў кансультатыўную працу ў бальніцах Масквы.
Быў членам праўлення Усесаюзнага і намеснік старшыні Маскоўскага тэрапеўтычных таварыстваў, сурэдактар падзелу ваенна-палявой тэрапіі «Энцыклапедычнага слоўніка ваеннай медыцыны», намеснік галоўнага рэдактара часопісаў «Клінічная медыцына» і «Тэрапеўтычны архіў».