Эдуар Лакруа (18 ліпеня 1838 — 22 лістапада 1913) — французскі палітычны дзеяч.
Эдуар Лакруа нарадзіўся ў сям’і акцёра і драматурга Жазефа Філіпа Сімона, які ўзяў псеўданім Лакруа.
У маладосці вывучаў жывапіс, у 1860 годзе добраахвотнікам прыняў удзел у экспедыцыі Джузэпэ Гарыбальдзі на востраў Сіцылію, потым у якасці мастака і сакратара ездзіў з Эрнестам Рэнанам у Палестыну і Сірыю, дзе правёў тры гады. Па вяртанні ў Парыж супрацоўнічаў у «Figaro» і «Rappel». Падчас аблогі Парыжа Лакруа камандаваў атрадам і браў удзел у бітве пры Бюзенвалі. 8 лютага 1871 года ён быў абраны ў Нацыянальны сход, дзе заняў месца на крайняй левай. Галоўным пунктам яго праграмы была дэцэнтралізацыя з развіццём самастойнасці абшчын.
Па абвінавачанні ва ўдзеле ў Парыжскай Камуне Лакруа быў арыштаваны і прасядзеў у турме да чэрвеня 1871 года. Ён выступаў за канстытуцыю 1875 года, за паданне суду міністраў 16 траўня, за амністыю, у 1881 годзе за перагляд канстытуцыі, пазней супраць каланіяльнай палітыкі Феры.
У 1885 годзе Эдуар Лакруа стаў міністрам гандлю ў кабінеце Фрэйсінэ, захаваў свой партфель у міністэрстве Габле і выйшаў у адстаўку разам з апошнім у 1887 годзе; праз год у кабінеце Флаке атрымаў партфель народнай асветы; у 1889 годзе быў міністрам прамысловасці і гандлю і актыўна абараняў ідэю будаўніцтва Эйфелевай вежы; у 1894 і 1895 гг. быў адным з віцэ-прэзідэнтаў Палаты дэпутатаў. У 1895 годзе быў прэзідэнтам бюджэтнай камісіі, у якой рашуча адстойваў падаходны падатак. У лістападзе таго ж года Лакруа стаў марскім міністрам у радыкальным кабінеце Леона Буржуа і займаў гэтую пасаду яшчэ пры двух прэм’ерах да 1899 года; быў прыхільнікам актыўнага развіцця ваенна-марскога флота.
У 1893 годзе на жыццё Лакруа быў здзейснены замах вар’ятам-рамізнікам Маарам.
У 1902—1905 гадах зноў быў віцэ-прэзідэнтам Палаты дэпутатаў. У 1905 годзе актыўна падтрымліваў ідэю аддзялення царквы ад дзяржавы. Эдуар Лакруа памёр у 1913 годзе, быў пахаваны на могілках Пер-Лашэз.