У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Галубок. Эдуард Уладзіслававіч Галубок (псеўданім Э. Горскі; 1906, Мінск — 1943) — беларускі фалькларыст, літаратуразнавец і крытык.
Сын драматург і рэжысёра Уладзіслава Галубка (1882—1937). Прымаў удзел у Тэатральнай трупе Галубка[1]. Скончыў у 1930 годзе БДУ, у 1934 годзе аспірантуру пры АН БССР. У 1931—1933 гадах у Інстытуце літаратуры і мастацтва, у 1934—1941 гадах малодшы навуковы супрацоўнік аддзела этнаграфіі і фальклору ў Інстытуце гісторыі АН БССР[2]. Пасля арышту бацькі ў 1937 г. застаўся без працы, але праз некаторы час вярнуўся ў інстытут. Падрыхтаваў да абароны дысертацыю па беларускай драматургіі. У 1939 г. знаходзіўся ў складзе навукова-даследчай экспедыцыі АН БССР, якая працавала ў радзівілаўскім замку ў Нясвіжы[1].
У гады Вялікай Айчыннай вайны быў на фронце, прапаў у 1943 годзе без вестак[1].
Даследаваў беларускую літаратуру, найперш драматургію (артыкулы «Каштоўны ўклад у беларускую драматургію» і «Праблемы мастацкага росту беларускай драматургіі», 1934), беларускі фальклор[2].
Друкавацца пачаў у сярэдзіне 1920-х гг. Выступаў як літаратурны і тэатральны крытык. Яго артыкулы і рэцэнзіі друкаваліся ў часопісах «Маладняк», «Узвышша», «Заклік», «Полымя», «Мастацтва і рэвалюцыя», «Крытыка-бібліяграфічны бюлетэнь», газетах «Літаратура і мастацтва», «Чырвоная змена», «Звязда» і інш[1].
З’яўляецца адным з аўтараў зборнікаў «Драматургія» (1934), «Пісьменнік і мова» (1934). У Беларускае дзяржаўнае выдавецтва былі здадзены рукапісы кніг «Шляхі развіцця БДТ-3» (напісана разам з бацькам) і «Мастацкае выхаванне ў сістэме нашай школы», якія зніклі бясследна[1]. Склаў зборнікі «Дарэвалюцыйная і савецкая Беларусь у народнай творчасці» (1938), «Беларускі народ супраць папоў і рэлігіі» (1939, з А. Калечыцам), «Жанчына ў беларускай народнай творчасці» (1940, з А. Калечыцам і Н. Багдановіч)[2].