У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Карніловіч.
Эдуард Аляксандравіч Карніловіч (5 красавіка 1936, в. Любанічы, Талачынскі раён, Віцебская вобласць — 11 снежня 2020) — беларускі гісторык, палітолаг, пісьменнік. Кандыдат гістарычных навук (1971).
Член КПСС з 1963 года. Скончыў Варанцэвіцкую сярэднюю школу, аддзяленне журналістыкі Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта імя У. I. Леніна (1965), аспірантуру пры Беларускім дзяржаўным універсітэце.
Працаваў рэдактарам, старшым рэдактарам маладзёжных праграм Беларускага тэлебачання (1962—1964), інструктарам Мінскага абкама ЛКСМБ (1964—1966), загадчыкам кабінета філасофіі і навуковага камунізму, выкладчыкам Беларускага тэхналагічнага інстытута імя С. М. Кірава (1966—1971).
З 1971 года — старшы выкладчык, дацэнт кафедры навуковага камунізму Беларускага інстытута народнай гаспадаркі імя В. У. Куйбышава.
Кандыдат гістарычных навук (1971).
Збіраў і даследаваў матэрыялы пра ўдзел ураджэнцаў Беларусі ў рэвалюцыйным руху ў Расіі.
Аўтар кніг «Платон Галавач — публіцыст» (разам з Р. В. Булацкім, 1973), «Рэвалюцыяй прызваныя» (1980), «Людзі рэвалюцыйнага подзвігу» (1985), «На грэбні гісторыі», «Імёны з небыцця» (2003), «Генерал славянскай раці» (2007), «Беларусь: сузор’е палітычных імёнаў» (2009), «Ля вытокаў эканамічных ведаў», «Рыцары адкрыццяў»[1] (2016).
Складальнік зборнікаў успамінаў ураджэнцаў Беларусі пра У. I. Леніна «Правадыр, настаўнік і сябра» (разам з Э. А. Забродскім, 1980; 2 выд. 1985), успамінаў ураджэнцаў Беларусі пра Кастрычніцкую рэвалюцыю «У жалезных батальёнах рэвалюцыі» (разам з Э. А. Забродскім, 1987).
Адзін з аўтараў і рэдактараў навучальных дапаможнікаў «Палітычныя мысліцелі», «Пачатак геапалітыкі».
Прызнаны адным з найлепшых аўтараў часопісаў «Работніца і сялянка» (1987) і «Беларуская думка» (2003)[2].