wd wp Пошук:
    ⬜

    Хангыль

    Хангы́ль (кар.: 한글) — фанематычнае пісьмо карэйскай мовы. Характэрнай асаблівасцю хангыля з’яўляецца тое, што літары аб’ядноўваюцца ў групы, прыкладна адпаведныя складам. Гэты від пісьма быў распрацаваны ў сярэдзіне XV стагоддзя і з’яўляецца асноўным у Паўднёвай Карэі і адзіным у Паўночнай Карэі.

    Назвы

    Афіцыйныя назвы

    Іншыя назвы

    Да пачатку XX стагоддзя ў літаратуры хангыль практычна не выкарыстоўваўся, бо лічыўся занадта простым. Замест яго выкарыстоўвалася заснаваную на кітайскіх іерогліфах пісьменнасць ханча. Літаратурная эліта Карэі называла хангыль напышліва:

    Аднак гэтыя назвы зараз з’яўляюцца састарэлымі. Ханча рэдка выкарыстоўваецца ў Паўднёвай Карэі і практычна не выкарыстоўваецца ў Паўночнай Карэі.

    Гісторыя

    Хангыль быў створаны групай карэйскіх навукоўцаў у 1443 годзе па заказу чацвёртага цара дынастыі Часон Сячжона Вялікага.

    Існуе таксама легенда, што хангыль быў вынайдзены будысцкім манахам Соль Чхонам. У той час будысцкая літаратура карысталася папулярнасцю, аднак значнай часткай была напісана на тыбецкай і санскрыце, у аснове пісьменства якіх ляжала пісменнасць Брахма.

    Хангыль, як і індыйскія разнавіднасці письменнасци, з’яўляецца фанетычнай (кожнаму гуку адпавядае свой знак). Некаторыя з знакаў хангыля падобныя на знакі дэванагары. На думку лінгвіста Гэры Ледьярда, адной з крыніц хангыля было мангольская квадратная пісьменнасць[1], створанае Пагба-ламай.

    Праект хангыля быў ​​скончаны ў канцы 1443 — пачатку 1444 і быў апублікаваны ў 1446 ў дакуменце, азагалоўленым «Хунмін Чоным» («Настаўленне народу аб правільных гуках»). Алфавіт быў названы па назве гэтага дакумента. Дата выхаду ў свет «Хунмін Чоным», 9 кастрычніка, адзначаецца як Дзень хангыля ў Паўднёвай Карэі. Паўночнакарэйскі аналаг адзначаецца 15 студзеня.

    Распаўсюджанае паданне абвяшчала, што цар Сяджон прыдумаў агульны малюнак знакаў, убачыўшы заблытаную рыбалоўчую сетку. Аднак чыста фальклорная аснова падання атрымала пацвярджэнне пасля выяўлення ў 1940 дакумента, датаванага 1446 годам і азагалоўленага «Хунмін Чоным Хэре» («Тлумачэнні і прыклады „Хунмин Чоным“»). Гэты дакумент тлумачыць форму літар, якія абазначаюць зычныя гукі, з пазіцый артыкуляцыйнай фанетыкі, а форму літар, якія абазначаюць галосныя, — з пазіцый філасофіі інь і ян і гармоніі галосных.

    Цар Сяджон тлумачыў, што ён стварыў новую пісьменнасць таму, што карэйская мова адрозніваецца ад кітайскай, і выкарыстанні кітайскіх іерогліфаў вельмі цяжка навучыцца простаму люду. У той час грамаце навучаліся толькі мужчыны, якія належалі да арыстакратычнай праслойцы грамадства («янбаны»), а большасць карэйцаў была непісьменнай.

    Хангыль сустрэў сур’ёзнае супраціўленне з боку літаратурнай эліты, якая прызнавала толькі ханчу ў якасці пісьменнасці. Тыповы прыклад такога супраціўлення — пратэст Чхве Малой і іншых канфуцыянскіх філосафаў у 1444 годзе.

    Пасля ўрад краіны астудзіў да хангыля. Енсангун, дзесяты цар дынастыі Часон, у 1504 забараніў вывучэнне хангыля і наклаў забарону на выкарыстанне хангыля ў дакументаабароце, а цар Чунджон у 1506 скасаваў міністэрства Анмун (народнай пісьменнасці). Пасля хангыль выкарыстоўваўся ў асноўным жанчынамі і непісьменнымі людзьмі.

    У канцы XIX стагоддзя пасля спроб Японіі распаўсюдзіць свой ​​уплыў на Карэйскім паўвостраве ў краіне падняўся нацыянальны рух. Хангыль стаў нацыянальным сімвалам. Пасля рэформы Кабо (кар. 갑오 개혁, 甲午改革) у 1894 годзе хангыль упершыню з’явіўся ў афіцыйных дакументах.

    Пасля анексіі Карэі Японіяй у 1910 хангыль сталі выкладаць у школах пры супрацьдзеянні японскай акупацыі, якая праводзіла палітыку культурнай асіміляцыі. Аднак пасля ў гады японскага каланіяльнага праўлення хангыль стаў стандартнай мовай публікацый, напрыклад, стандартная сістэма хангыля ад 29 кастрычнік 1933. У 1940 была апублікавана сістэма транскрыбавання хангыля на іншыя мовы. У гэты час карэйская пісьменнасць была змешваннем ханчы і хангыля, накшталт змяшанай японскай сістэмы, — лексічныя карані запісваліся на ханчы, а граматычныя формы на хангылі.

    Пасля атрымання незалежнасці ад Японіі ў 1945 годзе Карэя стала выкарыстоўваць хангыль у якасці афіцыйнай пісьменнасці. Змяшаная сістэма з тых часоў здала пазіцыі. Сёння ўкрапванні на ханчы можна знайсці ў загалоўках газет, лозунгах, назвах рэстаранаў.

    У КНДР у 1949 была прынятая спроба рэформы хангыля, не атрымліваючы ходу з-за рэпрэсіравання яе ініцыятара.

    У сярэдзіне 1950-х гадоў прафесар А. А. Халадовіч распрацаваў сістэму транскрыпцыі хангыля з выкарыстаннем кірыліцы. Неўзабаве гэтая сістэма была дапрацавана савецкім і расійскім карэістам Львом Канцэвічам і цяпер завецца сістэмай Канцэвіча.

    У XXI стагоддзі пачалося будаўніцтва музея хангыля[2].

    Cтыль

    Пісаць на хангылі можна як зверху ўніз, так і злева направа. Традыцыйным стылем, які прыйшоў з Кітая, з’яўляецца запіс зверху ўніз, прычым слупкі ідуць справа налева. Гарызантальны запіс быў прапанаваны Чу Сігенам, стаўшы да сённяшняга дня практычна стандартам.

    З часам быў распрацаваны каліграфічны стыль запісу на хангылі, які меў шмат агульнага з кітайскай каліграфіяй. Такі стыль называецца «менджо» і ў цяперашні час выкарыстоўваецца ў выяўленчым мастацтве, кнігах і часопісах. Акрамя таго, некаторыя камп’ютарныя шрыфты для карэйскай мовы таксама выкананы ў стылі менджо.

    Хангыль і камп’ютары

    У Юнікодзе можна кадзіраваць як групы літар цалкам (дыяпазон Hangul Syllables, U+AC00…U+D7A3), так і літары па асобнасці (дыяпазон Hangul Jamo, U+1100…U+11FF) — у апошнім выпадку прылада павінна сама фарміраваць з іх групы.

    Склады з дыяпазону Hangul Syllables размеркаваны ў паўднёвакарэйскім алфавітным парадку. Яны разбітыя на 19 груп па 588 складоў, кожная група ўяўляе сабой склады, якія пачынаюцца з адной і той жа зычнай. Так, U+AC00…U+AE4B — склады, якія пачынаюцца з кіёк, U+AE4C…U+B097 — са сангіёк, і гэтак далей. Кожная група ў сваю чаргу дзеліцца на 21 падгрупу (па цэнтральных галосным) з 28 складоў (па канчатковым зычным). Такім чынам, нумар склада ў Юнікодзе можна разлічыць па формуле:

    0xAC00 + (нумар_пачатковай_зычнай мінус адзін) × 588 + (нумар_галоснай мінус адзін) × 28 + (нумар_канечнай_зычнай або 0) Напрыклад, для склада 엄 нумар пачатковай зычнай роўны 12, нумар галоснай роўны 5, нумар канчатковай зычнай роўны 16, стала быць, у Юнікодзе ён мае нумар 0xC5C4 = 0xAC00 + 0x1944 + 0x0070 + 0x0010.

    Зноскі

    1. ↑ Ledyard, Gari K. The Korean Language Reform of 1446. Seoul: Shingu munhwasa, 1998.; Ledyard, Gari. «The International Linguistic Background of the Correct Sounds for the Instruction of the People.» In Young-Key Kim-Renaud, ed. The Korean Alphabet: Its History and Structure. Honolulu: University of Hawai’i Press, 1997.
    2. ↑ В Сеуле построят музей корейского алфавита Архівавана 29 сакавіка 2015. Сеульский вестник, 20 июля 2011

    Спасылкі

    Тэмы гэтай старонкі (7):
    Вікіпедыя:Істотныя артыкулы
    Вікіпедыя:Артыкулы з пераазначэннем значэння з Вікідадзеных
    Складовыя пісьменнасці
    Пісьменнасці Усходняй Азіі
    Хангыль
    Алфавіты
    Карэйская мова