У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых людзей з імем Феадор II. У паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Феадор Ласкарыс.
Феадор II Ла́скарыс (грэч.: Θεόδωρος Β’ Λάσκαρης; 1221 — 16 жніўня 1258) — нікейскі імператар у 1254—1258 гадах.
Феадор быў сынам імператара Іаана III. Прыняўшы ўладу, Феадор адразу пачаў вайну супраць балгараў. Вайна была зацятай, і, паводле ўмоў міру, граніцы абедзвюх дзяржаў засталіся па большай частцы без змен, хоць рамеі атрымалі назад Фракію. Па характары імператар быў гарачым ва ўсіх адносінах і для сваіх саноўнікаў быў валадаром цяжкім і строгім. Ён не меў цвёрдасці свайго бацькі, але адрозніваўся ва ўсім шпаркасцю і вялікадушнасцю. Феадор быў чалавекам вучоным, умеў добра і красамоўна выкладаць свае думкі.
Неўзабаве пасля ўзыходжання на прастол Візантыі ён захварэў на цяжкую хваробу, так што ён часта ў час прыступу падаў на пол. Хадзілі чуткі, што імператар быў нібы зачараваны чарадзеямі. Таму рамейскія чыноўнікі Феадора многіз людзей, нават знатных, пры ім хапалі і кідалі ў вязніцу, ледзь толькі з’яўлялася падазрэнне, што яны займаюцца вядзьмарствам (Пахімер: 1; 8; 12-13). Незадоўга да смерці Феадор, якога знясільвала хвароба, ператварыўся паводле слоў Акрапаліта, у суцэльны шкілет (Акрапаліт: 74).
Ад дачкі Феадора II паходзіць сямейства Ласкары, якое кіравала гарадамі Вентымілья і Тэнд на італа-французскім памежжы.
Феадор II быў у шлюбе з Аленай Асенінай, дачкой цара Балгарыі Івана Асеня II.
Дзеці: