Уладзімір Сядура (Псеўд.: Уладзімер Глыбінны; Вяч. Дняпроўскі, Макар Караткевіч; Кастусь Старажоўскі, В. Шабуневіч, Др. Банадысь Чарнецкі) (11 (24) снежня 1910, Мінск—14 сакавіка 1997, Трой, штат Нью-Ёрк, ЗША) — беларускі пісьменнік, літаратуразнаўца, культуролаг на эміграцыі. Кандыдат філалагічных навук (1941 г.)
Нарадзіўся ў сям’і Марыі (урод. Шабан) і Іллі Сядура. Па сканчэнні 7-годкі ў 1927 г. паступіў у Педагагічны тэхнікум імя У. Ігнатоўскага атрымаўшы сярэднюю спецыяльную адукацыю. У 1930—1932 гг. вучыўся на літаратурна-лінгвістычным аддзяленні БДУ. Уваходзіў у літаратурнае аб’яднанне «Маладняк», а з 1931 г. — БелАПП, узначальваў яе маладзёжнае крыло (разам з Б. Мікулічам і С. Ліхадзіеўскім). Выступаў у друку з літаратурна-крытычнымі артыкуламі. Востра крытыкаваў некаторых беларускіх пісьменнікаў за іхныя «нацдэмаўскія» і «трацкісцкія» адхіленні ад лініі Камуністычнай партыі (магчыма, па заданні НКУС). Многія з гэтых абвінавачаных пісьменнікаў пазней былі арыштаваныя і зніклі. У студзені 1933 арыштаваны і абвінавачаны ў т.зв. нацыянал-дэмакратызме і асуджаны на 3 гады лагераў. У 1935 г. датэрмінова вызвалены.
У 1939 скончыў Ленінградскі дзяржаўны педагагічны інстытут імя А. І. Герцэна; выкладаў у школах Ленінграда і Архангельска. Потым жыў у Мінску. У 1941 г. абараніў кандыдацкую дысертацыю «Максім Горкі як гісторык рускай літаратуры».
Падчас нямецкай акупацыі займаўся актыўнай журналісцкай дзейнасцю. Супрацоўнічаў у «Беларускай газэце». Спачатку падпісваў часопіс «Новы шлях» як «адказны рэдактар», а з № 4 (1942) і да канца яго існавання — да № 10 (46) за 1944 г. — як ягоны галоўны рэдактар.
Сядура, хоць і быў галоўным рэдактарам, свайго стала ня меў. Прыходзіў у рэдакцыю рэдка й псаваў усім кроў. Жорстка сьмяяўся з Салаўя, славесна зьдзекаваўся зь яго — такі быў чалавек |
У 1944 праз Эстонію з Рыгі эвакуяваўся у Германіі, пасля вайны знаходзіўся ў амерыканскай зоне акупацыі. З 1945 па 1951 працаваў выкладчыкам замежных моў (IRO, Інгальштат)[4]. 9 красавіка 1946 г. адзін з падпісантаў дэкларацыі аб стварэнні Беларускага літаратурнага згуртавання «Шыпшына»[5]. Прымаў удзел у I з’ездзе беларускіх вернікаў у Рэгенсбургу 5 мая 1946 г.[6] У Германіі У. Сядура пачаў менаваць сябе «доктарам філалогіі», хоць усе мінчукі адмаўлялі факт ягонай абароны. З 1951 г. у ЗША. Узначальваў кафедру сучасных моў і рускай літаратуры ў Школе гуманітарных навук Палітэхнічнага інстытута Рэнселера ў Троі. Цягам 1960—1980-х гг. у розныя гады быў прадстаўніком БККА у г. Трой (штат Нью-Ёрк).
У лютым 1962 г. У. Сядура запрапанаваў Я. Пятроўскаму стварыць сумесную «выдавецкую суполку ці таварыства». Аднак гэтая прапанова не была прынята.[7]. Пасля чаго У. Сядура заклаў Беларуска-амерыканскі навукова-літаратурны клуб, які быў вядомы сваімі кніжнымі выданнямі, чым дзейнасцю[8].
У 1970 г. У. Сядура выйшаў на пенсію і да сярэдзіны 1980-х гадоў займаўся пісьменніцкай працай і падрыхтоўваў рукапісы выданняў да друку. Але з сярэдзіны 1980-х гадоў хвароба пазбавіла У. Сядуру магчымасці займацца творчасцю і да самой смерці ён быў паралізаваны і знаходзіўся ў бальніцы[9].
У. Сядура трымаўся ў баку не толькі ад усіх палітычных цэнтраў беларускай эміграцыі, але і ад шырокай эміграцыі таксама, не ўваходзячы ў грамадскія арганізацыі, не належаў да беларускай царквы. Нездарма Уладзімір і яго жонка пахаваныя на могілках Расійскай праваслаўнай зарубежнай царквы ў Джорданвіле (штат Нью-Ёрк).
Аўтар даследаванняў па беларускай гісторыі, культуры, мастацтве, тэатры, кніг прозы. Шэраг прац прысвечаны даследаванню жыцця і творчасці М. Багдановіча, Я. Пушчы, рускага пісьменніка Ф. Дастаеўскага і інш.
Апісаў у напаўдакументальным-напаўмастацкім нарысе «На Сьвятой Зямлі» падарожжа ў Іерусалім, які А. Мак-Мілін невытлумачальным чынам ахарактарызаваў як «надзвычай суб’ектыўны расповед пра падарожжа Святой Еўфрасінні Полацкай у Палестыну ў XII стагоддзі»[10].